Een mooiere openingsvoorstelling had het Krokusfestival, het jaarlijks festival voor jeugdtheater in het Belgische Hasselt, zich niet kunnen voorstellen. Jong en oud staan en bewegen op de toneelvloer, brengen dansant herinneringen naar boven, laten herinneringen ontstaan, zoeken wegen om ermee om te gaan. (meer…)
Je moet het maar durven: een jeugddansvoorstelling maken en dan niet direct makkelijk in het gehoor liggende elektronische jazz gebruiken voor je soundtrack. Dat is nou niet echt de muziek die je verwacht op de playlist van een, zeg, tienjarige. Nee, de jonge Haagse hiphopchoreografe Nedda Sou gaat bepaald niet op haar hurken zitten voor haar jonge publiek.
Ook de keus om met de Rotterdamse spoken word-artiest Ivan Words in zee te gaan is niet direct voor de hand liggend. In zijn teksten deinst hij er niet voor terug grote thema’s als groepsdruk en het vertrouwen op eigen kracht te verbeelden in bloemrijke taal, vol woordspeligheden. Hij speelt met dubbele betekenissen van woorden en hekelt de regels die op school gelden, waar je van alles leert spreken, maar niet ‘de taal van je hart’.
Daar zit je dan, als achtjarige. Voor aanvang heeft Words opgeroepen, vanuit de beste hiphoptraditie, ‘je te laten horen’ als je iets te gek vindt, maar op een uitzondering na blijft het tijdens de voorstelling muisstil. Het verbaast me niks.
Ja hè? mag dan tekstueel en muzikaal iets te hoog gegrepen lijken voor de beoogde doelgroep, wat de dans betreft komen de kids behoorlijk aan hun trekken. Sou heeft veel ervaring als danseres in dance battles, waarin je in een korte tijd moet zien te excelleren in een bepaalde hiphopstijl als popping of krumping. Haar choreografie draagt alle sporen van die achtergrond. In veelal korte scènes mogen de uitstekende dansers volop laten zien hoe ze die uiteenlopende stijlen beheersen.
Jammer genoeg zijn die scènes veelal zo kort dat er weinig gelegenheid ontstaat om langere (verhaal)lijnen te maken. Of juist te scoren met virtuositeit en zo dat beoogde open doekje te halen. Ze zijn allemaal iets te illustratief, te veel een plaatje bij een praatje.
Met Ja hè? wil Sou iets vertellen over opkomen voor jezelf en je eigen mening laten horen. Dus iets minder vaak ‘ja hè’ zeggen en iets vaker ‘echt niet’. Of die boodschap aankomt waag ik te betwijfelen. Maar dat ze rake dansscènes kan maken bewijst ze terdege met deze voorstelling. Verwachtingsvol kijk ik uit naar haar volgende productie.