Het mes wil maar niet verdwijnen. Steeds als hij het weglegt, verschijnt het opnieuw in zijn hand. Alsof het een eigen wil heeft, hem weigert te verlaten. Is dat het schuldgevoel dat in zijn nek hijgt, of de angst om ontmaskerd te worden?

Eerst duwde hij haar nog nonchalant van zich af. Hij flirtte met andere vrouwen; kon ze niet zien dat hij bezig was? Toen zij hem beu was, wilde hij opeens wel. Tegenspartelen had geen zin. Hij kreeg haar, had haar, maar ging te ver.

In Innenschau [Revisited] van de Jakop Ahlbom Company raakt een man (krachtig gespeeld door Reinier Schimmel) bezeten van een vrouw (Silke Hundertmark). ‘Zijn’ vrouw. Zelf mag hij over de bar hangen en dames versieren, maar als zij met een ander danst, rukt hij haar agressief naar zich toe. Hij sleept haar naar hun slaapkamer, dwingt haar onder de lakens. Dan zinkt ze plotseling weg in het matras. Ze vervluchtigt, alsof ze alleen in zijn verbeelding bestond of daar zo graag niet meer wilde zijn, dat ze simpelweg verdween.

Het is een van de vele, fascinerende effecten in deze voorstelling. Theatrale trucs mengen met mime en dans – het handelsmerk van regisseur Jakop Ahlbom. In zijn universum raken fantasie en realiteit onontwarbaar verstrikt. Personages duiken op, vervormen en verdwijnen weer. De illusies zijn onderdeel van een nadrukkelijke beeldtaal, waarbij choreografieën loepzuiver worden uitgevoerd.

Innenschau (Revisited) is een remake van Ahlboms bekroonde voorstelling uit 2010. Ook toen verzorgde Alamo Race Track de muziek. Sindsdien werkt de rockband vaker met de regisseur samen. De muzikanten leggen een mooie, sfeervolle soundtrack onder de scènes in het café, de slaapkamer of de ondefinieerbare ruimtes waarin de hoofdpersoon maar dwaalt en dwaalt. Vluchtend voor zichzelf of voor de twee agenten, die opeens synchroon uit zijn kledingkast stappen, donuts al in de hand.

De man wankelt ondertussen tussen berekenend en waanzinnig. Wat is nog werkelijk? In een koortsige sequentie van scènes deint Innenschau (Revisited) tussen droom en realiteit. Lichamen worden bezit, betast en afgedankt. Kleding van huid gescheurd, verleiding opgevolgd door ontmaskering. Het raakt de tijdgeest (de recente #MeToo-discussie) zonder daar nadrukkelijk naar te verwijzen. Alle personages die rond de man cirkelen, lijken het op hem te hebben voorzien. Of alleen in zijn wanen? Bijna krijg je medelijden met hem, tot hij opnieuw in de fout gaat. Innenschau (Revisited) laat je sidderend achter.

Foto: Sanne Peper