De installatie Inland Island van Tineke De Meyer, die tijdens festival Beyond the Blackbox te zien was, dompelt de bezoeker onder in een besloten wereld van gewaarwordingen. Ze vormen een welkome afwisseling op het gedruis van het festival buiten.
We zitten met zijn achten rond een schaars verlichte tafel met de handen voor ons uitgespreid. Op het ruw gemaakte blad tekenen zich enkele onduidelijke vormen af. We hebben een koptelefoon op. Een vrouwenstem spreekt ons toe. De stem is onderdeel van een geluidscompositie die soms meer stem toevoegt of de stroom van de woorden laat haperen of van pitch verandert, wat het gemanipuleerde van de realiteit van de stem heel duidelijk maakt.
De stem vertelt ons wat te doen, hoe ons op te stellen en waaraan te denken. De stem contempleert ook op haar eigen wezen, vertelt dat ze zonder lichaam is, liminaal, een grensgeval tussen realiteit en fictie. Als toeschouwer komen we zo in een soort van seance terecht, waarbij de geest dan wel meteen uit de fles is en ons zonder aarzelen mee op sleeptouw neemt.
Eerst stelt de geest ons vragen over hoe wij waarnemen en ons verhouden tot onszelf en anderen. Ogen en handen spelen daarbij een grote rol. Het kijken wordt gethematiseerd vanuit een soort innerlijk oog en mediatieve stemming in het donker, terwijl onze handen voor ons op tafel liggen en samen met de handen van de anderen een landschap vormen.
Behalve de enorme rust die uitgaat van in het semi-donker zitten met een aantal mensen, voert de stem ons via ons lichaam en de verzameling handen naar een dal, waar een berg oprijst en een enorme hoeveelheid licht is, die de ik van de vertelling het precieze zicht op de berg ontneemt. De verblinding verdubbelt zich dan wanneer de geest zich realiseert dat het uiterlijk van de berg toch een beperkt zicht biedt op de berg, die net als wij mensen natuurlijk ook een innerlijk heeft.
De geest heeft iets plagerigs, haast iets betweterigs soms. Ze veronderstelt dat we hiermee bezig zijn, dat denken, zus voelen, zo willen. Dat geeft de sessie een alles behalve brave therapeutische toon. Uiteindelijk lijkt de geest ons via taal niet alleen bewust te willen maken van de taktiele verhouding die wij tot de wereld hebben, maar wil zij ook dat wij voorbij de oppervlakte kijken, meer en dieper voelen bij het zien en zitten kijken.
Je zou Inland Island kunnen zien als een poging de bezoekers over te halen de dingen en de mensen meer als één belichaamd, doorlopend landschap zien. Daarin slaagt Inland Island behoorlijk, al duurt de sessie net iets te kort om mij echt los te weken uit die oude indelingen en hiërarchieën.
Foto: Thomas Uyttendaele
tekst, concept en creatie Tineke De Meyer geluid ZONDERWERK (Linde Carrijn & Dijf Sanders) licht vooronderzoek Vinny Jones lichtontwerp Helmi Demeulemeester set Julien F. Thomas dramaturgie Stine Sampers mentor Luanda Casella extra hand Lisbeth Gruwez productionele en zakelijke begeleiding Evelyn Demaertelaere geluidstechnische ondersteuning Bavo Van Kerrebroeck
Het kan zo lekker voelen als je samen grenzen onderzoekt, oprekt. In de liefde. Met een partner. Of liggend onder je minnaar of minnares, waar je het al een jaar mee doet. Maar hoe werkt dat eigenlijk met collega’s, kennissen en onbekenden? Welke afstand mag je overbruggen en wat levert vooral ongemak op? (meer…)
In A Nublo bouwt het Spaanse duo Edurne Rubio en María Jerez de theaterruimte om tot microkosmos. Met een vette knipoog naar de opera worden alle theaterelementen uit de kast gehaald om het wonder natuur te imiteren. Hoe vederlicht dit zintuigelijke en conceptuele werk ook lijkt, in de vormelijke, theatrale dubbelheid zit weldegelijk een verontrustende boodschap. (meer…)
In de nieuwe digitale voorstelling Swipe Island, die Eva Line de Boer bij Productiehuis Zeelandia maakte, wordt de kijker meegevoerd in een wereld die wordt beheerst door de logica van reality-tv en dating apps. Hoewel de multimedialiteit van de voorstelling interessant is, ontbreekt het aan een interessante dramaturgische lijn en gelaagde personages. (meer…)
Al weer meer dan twintig jaar geleden bewoog in de cultfilm American Beauty een plastic zakje in de wind. Het hoofdpersonage van de film maakt er een filmpje van. Hoe het zakje omhoog waait, omlaag valt, opbolt, samenvouwt. Voor hem is dit dansend zakje in de wind pure schoonheid. (meer…)
Pleasant Island is de tweede voorstelling die Silke Huysmans en Hannes Dereere creëren in hun focus op ecologische en economische vraagstukken. In Mining Stories (2016) stond de Braziliaanse mijnbouw centraal, hun nieuwste werk zoomt in op de tragiek van het kleinste eiland ter wereld in de Stille Oceaan. In hun documentaire aanpak heeft de mobiele telefoon ditmaal een hoofdrol. (meer…)
