Miljonair John zet David voor het blok. Alle geldzorgen van de schrijver kunnen in één klap voorbij zijn, als hij zijn aanbod aanneemt. De miljonair eist een nacht met Davids vrouw, de mooie Daphne, in ruil voor één miljoen. ‘Geen sprake van’, is Davids eerste reactie. Maar het voorstel heeft, hoe dan ook, iets omgewoeld. Eén miljoen is veel geld, en wat is nou één nacht tegenover een leven aan financiële zekerheid?

Zie hier het dilemma uit Indecent proposal, de roman van Jack Engelhard die in 1993 werd verfilmd door Adrian Lyne. Robert Redford speelde toen de miljonair, Woody Harrelson de schrijver en Demi Moore was het object van begeerte. Nu is er een toneelversie van Dommelgraaf & Cornelissen met Matteo van der Grijn als de onbehouwen David en Roos van Erkel als de begeerlijke Daphne, die als een moderne Helena alle rampspoed over hen afroept. Chris Tates speelt de miljonair die het ‘onfatsoenlijke’ aanbod doet.

Scriptschrijver Louis van Beek heeft Indecent proposal terug gebracht tot het financieel-morele dilemma en de impact daarvan op het jonge echtpaar. In een kil appartement zit David wat te tikken op zijn laptop, terwijl zijn vrouw op de bank hangt en hem probeert te verleiden. Het blijken niet echt aantrekkelijke personages, de schrijver en zijn vrouw. Van Erkel speelt Daphne als een weerloos meisje, dat de inzet van een dure weddenschap is, maar nergens karakter toont. Ze laat zich van hand tot hand gaan en kijkt verder een beetje schaapachtig de wereld in. Van chemie tussen haar en haar echtgenoot is ook al geen sprake. Hun dialogen zijn houterig, net als de bombastische gebaren waarmee Van der Grijn zijn woorden onderstreept. Iedere zin die Van Erkel over haar lippen dwingt, klinkt knullig ongeloofwaardig. En zo glijden en botsen ze zich door een paar gênante scènes, die nergens spannend worden. Spanning is er alleen, als Tates ten tonele komt. Hij redt wat er te redden valt in deze voorstelling, die vlak voort kruipt in regie van Paula Bangels. Zijn personage komt wél even tot leven, maar krijgt onvoldoende ruimte om te floreren.

Soms schampt de voorstelling een gedachtegang die interessant zou kúnnen zijn. Kun je alles kopen, als je er maar genoeg voor biedt? Heeft iedereen zijn prijs? Is alleen een aanbod al genoeg om liefde te verstoren? Kun je ermee leven als je partner met een ander slaapt? Maar het blijft bij schampen, want niks wordt uitgediept. Plotwendingen zijn onlogisch, emoties ronduit grotesk. Wat klopt er eigenlijk wél in deze voorstelling? De holle liftmuziek, die af en toe over het toneel klinkt? Het saaie toneelbeeld? De onbegrijpelijke personages? Wat een vreemde, wanstaltige productie is dit. Een avond naar Indecent proposal in ruil voor één miljoen? Het zou bijna het scenario voor een volgende productie kunnen zijn.

Foto: Joris van Bennekom