‘We mogen nog! Heel even.’ Dat riep een enthousiaste Javier Guzman in het Haagse theater Diligentia op 26 november, een dag voordat premier Rutte de avondlockdown aankondigde. De oudejaarsconference is dus een maand voor de uitzending op Comedy Central opgenomen, maar toch mooi dat de liefhebbers van Guzman het nog te zien krijgen.

Je moet echter wel een diehard Guzman-fan zijn om de tv aan te zetten, want de kritische cabaretbezoeker weet dat Javier Guzman al meerdere jaren niet meer echt in vorm is. De emotionele felheid van weleer is er nog wel, maar niet de diepgang en intelligente grappen. Heel even komt het aan de oppervlakte drijven, als hij met realistische zelfspot vertelt dat hij Ridouan Taghi heeft gesponsord.

Zoals de traditie van de oudejaarsconference voorschrijft, wordt het afgelopen jaar aan de hand van de leukste en belangrijkste momenten doorgenomen. Guzman begint daarom bij de bestorming van het Capitool in Washington in januari en eindigt waar hij eind november kan eindigen, bij de coronarellen.

Heel gevat complimenteert hij het publiek dat heel stoer is gekomen, maar niet weet of de auto er straks nog wel staat om weer thuis te komen. Verder komen naast de corona-ellende onder meer aan bod: de landing op Mars van NASA’s Perseverance, de gewelddadige overval en achtervolging in Amsterdam Noord, de scheiding van Bill Gates, het piemelverzoek van Bilal Wahib, het waardeloze computersysteem bij de politie en Vanishing Staircase, het controversiële kunstwerk in Utrecht van een trap en planten.

Nee, aan de onderwerpen ligt het niet, maar het lukt Guzman niet om er spitse en/of geestige opmerkingen over te maken. Hij is een paar keer zogenaamd hard grappig over zijn vriendin en dochter, maar dat is zo plat geforceerd dat menig bezoeker zich plaatsvervangend moet hebben geschaamd. Met veel moeite zouden hier een handvol behoorlijke grappen kunnen worden genoemd, maar dat zou het laatste beetje kijkplezier wegnemen.

Als een cabaretier zonder ironie zegt: ‘In wat voor land leven wij in godsnaam’, dan weet je dat de inspiratie ver weg is. De conference, die heel overdreven boodschapperig eindigt, duikt zelfs een paar keer door de ondergrens als hij grappen over het uiterlijk maakt van een Kamerlid en een burgemeester. Dat zijn grappen waar een zichzelf enigszins respecterend cabaretier zich al sinds, laten we zeggen, 2003 niet meer tot verlaagt.

Foto: Le Vroi Film & Media