De zaal van het Amsterdamse Theater Frascati is omgedoopt tot een plein. Podium en stoelen zijn verdwenen. Dansers van het urban danstheater Don’t Hit Mama zwermen door de ruimte, staan op kleine ronde verhogingen, laten zich opzwepen door bezwerende ritmes van DJ Lovesupreme.
Hij draait fijne ouderwetse grammofoonplaten, waarvan hij de klanken transformeert tot pulserende maateenheden. Het Frascatiplein is een plein zoals overal ter wereld: mensen komen samen, hangen rond en zoeken elkaars gezelschap, en dansen natuurlijk. Don’t Hit Mama heeft als vorm het zogenoemde ‘clubevent’ ontwikkeld, een combinatie van nachtclub en theater. De vorige voorstelling Axé werd een regelechte hit. De bronnen van de dans gaan terug tot Afrika, Azië en Amerika.
Er gebeurt van alles tegelijk in de nieuwste uitvoering In my pocket. De titel krijgt pas langzaam vorm. Een van de leidende motieven in de choreografie van Honey Eavis en Clearance Koorndijk is inderdaad iemands broekzak. In de uitbundige kostumering van Iris van Wijhe, met veel patchwork en wijdvallende elementen, valt op dat de dansers grote opgenaaide zakken hebben. Tijdens de dans graaien ze in elkaars zakken. Ook spelen rugzakken een belangrijke rol. Aan het slot blijkt dat daarin kledingstukken zitten.
Zonder meer fenomenaal zijn breakdancer Carlos Rocha en diva Junadry Leocaria. Rondom deze leidende dansers treedt een groep jongeren aan, die de treffende benaming ‘samenscholers’ dragen. Sommige krijgen ter plekke onderricht, andere zijn geoefend. In elk geval vormen Rocha en Leocaria het energieke, inspirerende middelpunt om wie de rest van de groep heen wervelt. De dansers kunnen alles. Zwiepen met armen en benen, in strakke ritmes beeldende lichaamstaal creëren, nu eens stoer en macho, dan teder en intiem. Zelfs als een draaitol op het hoofd tollen. Hoogtepunt is de indringende performance door Junadry Leocaria achter doorzichtighe gordijnen, waarin passie en intimiteit samengaan.
De bezoekers zijn nadrukkelijk uitgenodigd deel te nemen. Dat gebeurt geleidelijk aan. Maar de aarzeling heeft een oorzaak. In my pocket eindigt met een ongemeen verstilde scène. DJ Lovesupreme komt op met een draagbare pick-up waaraan hij heel zachte pianoklanken weet te ontlokken. Een van de jongste danseressen met een tedere uitstraling spreidt de kledingstukken uit de rugzakken rondom zich uit over de grond. Dan probeert ze de kleren een voor een op te rapen. Ze lijkt een vreemde op dit plein van de hevige dans, een meisje eenzaam en in zichzelf gekeerd. Ook dat gebeurt op een stadsplein.
Foto: Jean van Lingen
