Het is altijd mooi als de reus met Klein Duimpje wil samenwerken. Het frisse jonge theatergroepje Firma Mes heeft in Den Haag genoeg positieve aandacht getrokken om Het Nationale Toneel te interesseren voor een coproductie. In een leeg kantoorgebouw brengen ze een verhaal van conflicterende zakelijke belangen en de liefde die daar doorheen fietst.

Winkels zijn de ruggengraat van de stad, maar middenstanders zijn de stiefkinderen van de kunst. Daarom is het goed om de spots ook eens op hen te richten. In dit geval gaat het om twee household names uit Den Haag: ijssalon Florencia van de familie Talamini en vishandel Simonis. Twee zaken die prima producten serveren in heerlijk oubollige interieurs, die nooit moeten veranderen. Firma Mes heeft een conflict bedacht – er is maar één kraampje op de Scheveningse boulevard beschikbaar, dat ze allebei willen – en roert daar een liefdesverhaaltje doorheen volgens het ijzeren Romeo en Julia-concept: Talaminidochter Giulietta wordt verliefd op Simoniszoon Danny. De ingrediënten lijken prima in orde: Italiaanse passie tegenover Hollandse nuchterheid, ouders die elkaar bevechten en de politiek proberen in te pakken, persoonlijke ongelukken en verzoening.

De manier waarop Firma Mes het verhaal vertelt, met Thomas Schoots als regisseur, is zowel levendig als complicerend. Verdeeld in verschillende groepen wandelt het publiek door een leegstaand kantoorpand. Dat betekent dat het verhaal versnipperd moet worden verteld, en dat is altijd lastig. Er is drama genoeg, maar vind maar eens een heldere dramaturgie voor deze opzet. De eerste scène, een Italiaans feestje, is vrolijk en licht, en opent allerlei mogelijkheden. Daarna kom je in een ijssalon met aanpalende ruimtes waar meisjes dromen, vis wordt gefileerd, kantoor wordt gehouden, iemand wordt herdacht en een scooter klaarstaat voor een ritje door het bos. Die kamers zijn met liefde, zorgvuldigheid en gevoel voor lichte absurditeit vormgegeven – altijd een sterk punt van Firma Mes. Daar krijg je te horen dat de oude ijsbaas in het harnas is gestorven, wat de wethouder ontslaat van de keuze tussen de twee neringdoenden.

Dan lijkt Firma Mes een beetje te vergeten waar het allemaal om ging. De zijpaadjes zijn leuk, maar de essentie komt er bekaaid van af. Er wordt een scooterongeluk gesuggereerd en later krijgen we terloops te horen dat Giulietta het water is ingelopen. Dat gebeurt in de laatste scène, tussen de oude Simonis (Jaap Spijkers) en de achtergebleven ijsmoeder (Betty Schuurman). Sterke acteurs, maar hoe zijn de personages die zij spelen tot elkaar gekomen? Wat is de situatie? Dit lijken geen mensen die net een groot verlies te verwerken hebben gekregen, maar plotseling intimi zijn geworden. Daarmee gaat de voorstelling wat kabbelend uit.

IJs & vis heeft veel charmante en gedurfde kanten. Het verliefde stel praat niet, maar danst; Wubkje Kuindersma maakte de choreografie, dansproductiehuis Korzo is coproducent. De Haagse invalshoek en de samenwerking met jeugdtheaterschool Rabarber zijn interessant, de locatie-aanpak is ambitieus en de vormgeving is een sterk punt. Jammer dat Firma Mes en regisseur Schoots de veelbelovende verhaalelementen onvoldoende bij elkaar konden brengen.

Foto: Joris-Jan Bos