Hoe bereiken we de ander en hoe doen we dat met de herhaling van een enkele beweging. In I will wait for you zoekt choreograaf Arno Schuitemaker de eenvoud van de beperking op, maar vernieuwend is zijn concept niet.

Vorig jaar wist Arno Schuitemaker ons te verrassen met het trio While we strive, een productie waarin hij op intrigerende wijze goochelde met beweging, licht en mobile speakers. Zijn nieuwste productie I will wait for you, ook een trio, is eenvoudiger van opzet. Geen extreme lichtingrepen dit keer en gewoon een soundscape die via de reguliere speakers het publiek bereikt. Het trio vangt aan in een donkere ruimte met een licht mysterieus herhalend geluid. In een schaars paars lichtje nemen we de contouren van de dansers waar, ze staan dicht tegen elkaar. Hun bewegingen zijn minimaal, het is alsof ze samen een lichaam vormen.

Gaandeweg de voorstelling legt dat lichaam een pad af in de lege ruimte. Met tintverschuivingen van het licht (lichtontwerp Ellen Knops) en een geleidelijke lichtvermeerdering verandert de ruimtelijke beleving. Na toevoeging van raspende krekelgeluiden nemen uiteenlopende beats de leiding  in de wat brave en voorspelbare geluidscompositie van Wim Selles. Dansers verspreiden zich en langzaam zien we hoe de repetitieve beweging hun lichaam in beslag neemt. Dankzij de herhaling en het toenemende licht kunnen we de kleine accentverschuivingen in de golfachtige beweging van hun bovenlijf feilloos volgen. Elk individueel lichaam krijgt zo een eigen identiteit, die bevestigd wordt als de dansers frontaal voor het publiek dansen. Zweetdruppels worden zichtbaar, net als de uitdrukking op het gezicht.

Schuitemaker koos een vrij romantische titel. I will wait for you zegt iets over zijn uitgangspunt; een relatie op afstand. Dat begrip vertalen naar theater is wat hij letterlijk doet door zijn choreografie in het donker te laten beginnen en de dansers lange tijd onzichtbaar te maken. Maar zijn repetitieve bewegingsidioom roept ook associaties op met het uitgaansleven en de clubdans zoals ook bijvoorbeeld het werk van generatiegenoot Jefta van Dinther dat doet. Onlangs vertrok de productie Higher van Michele Rizzo – net als I will wait for you ook een coproductie met ICKamsterdam – van een dito thema: Het verlangen om samen te komen met de ander. Daar waar Rizzo met licht, geluid en beweging zijn publiek helemaal in de voorstelling zuigt, blijft Schuitemaker op gemeten afstand. Alsof hij geen risico wilde nemen dit keer. I will wait for you blinkt uit in eenvoud, maar de magische ervaring blijft achterwege. Wat overblijft is een vrij tamme, conventionele choreografie.

Foto: Sigel Eschkol