Voor de nieuwe voorstelling van Dood Paard gingen de makers bij hun moeders te rade. Hun interpretaties van Homerus’ Ilias leiden tot een verpletterend mooie voorstelling over oorlog, patriarchale onderdrukking en de manier waarop we verhalen vertellen. (meer…)
In de wereld van beeldend kunstenaar Jaime Ibanez kan een mond zo een papierversnipperaar zijn en als je huilt, rollen tranen als plakband over je wangen. Met muzikant Jornt Duyx en acteur Jan Bart Noordhuis geeft Ibanez een podium aan twee jonge mannen (met dezelfde namen als hun vertolkers), die lijden aan een gebroken hart en wanhopig zoeken naar de liefde. Hun pogingen om iets van het leven te maken, zijn verwerkt tot een muziektheatervoorstelling op festival Noorderzon: I Started A Secondhand Shop With All The Things I Told You When I Was In Love.
Jaime Ibanez (afgestudeerd aan Academie Minerva in 2007) bedacht het concept voor de voorstelling, gaf haar vorm en regisseerde de performance met Kassys-regisseur Liesbeth Gritter. Teksten werden geschreven in samenwerking met Jornt Duyx en Jan Bart Noordhuis, maar de absolute hoofdrol is weggelegd voor de mechanische attributen in het stuk. De acteurs behangen elkaar doorlopend met constructies van hout, plastic en karton – hun ‘kostuums’ worden steeds uitgebreider. Noordhuis draagt al snel een gezicht om zijn middel en een enorme hand wiegt boven zijn hoofd heen en weer. Deze attributen zijn souvenirs uit de surrealistische anekdotes, die de acteurs vertellen. Samen scheppen ze een universum waarin alles kan, waarin natuurwetten worden getart en de personages maar voortploeteren in hun zoektocht naar genegenheid.
Ieder verhaal kent zijn eigen techniek. Een zaklamp maakt de tekst op een (houten) t-shirt zichtbaar, een gebit wordt zo verwijderd uit een kartonnen mond en een platenspeler etaleert de spullen van de ‘secondhand shop’ uit de titel. Je ziet de acteurs zwoegen met alle objecten en constructies. Ze werken haastig van mechanisme naar mechanisme, gespen weer een bord aan een broekriem, houden maskers omhoog of schuiven met de belichting. De vele ‘special effects’ maken de performance rommelig en het opbouwen van de acts duurt lang.
De veelheid aan ideeën dendert als een tsunami door de performance. Als er geschrapt was, hadden de acteurs meer aandacht kunnen besteden aan de overgebleven acts en had het resultaat professioneler geoogd. Nu is het alleen multi-instrumentalist Duyx die enige eenheid brengt in de voorstelling. Muzikaal rijgt hij de scènes aaneen en zorgt voor tempo, maar hoe strak zijn spel ook is; uiteindelijk dwingt de techniek ook hem naar de achtergrond.
Foto: Marloes van Dijk