Een volle zaal jongeren tussen de 15 en 18 jaar tijdens een schoolvoorstelling (!) geboeid naar je laten luisteren, en dan ook nog over een politiek onderwerp, je moet het maar doen. De 24-jarige acteur en rapper Armin Mola speelt het klaar. Charismatisch en aanstekelijk vertelt hij zijn autobiografisch verhaal. Hij houdt van Iran, zijn volk, zijn cultuur en zijn taal, maar hij haat de Iraanse staat.

Voor de voorstelling begint, vrees ik het ergste. Lawaaierig staat een grote groep jongeren in de inkomhal van een landelijk cultuurcentrum in Vlaanderen te wachten. Hun leraar spreekt ze zenuwachtig toe. Komt daar nog bij dat er nog een half uur gewacht moet worden vanwege technische problemen met de lichten.

Dan komt de performer zich in de hal verontschuldigen voor het wachten, roept op om ’te gaan knallen’ en in de zaal is het direct stil als de zaallichten doven. Armin Mola betreedt met een opgerold tapijt in zijn handen het lege podium. Een coole houding, het publiek in de ogen kijkend. Hij rolt het tapijt uit en gaat onder een tl-lamp staan. Dat is de plek van de Aldi, afdeling vleeswaren, waar ze lekkere salamiworst hebben. De toon is gezet en bruisend van energie houdt het personage Dariush zijn relaas.

In het Nederlands, Perzisch, Engels, doorspekt met jongerentaal, en in een pittig tempo heeft hij het over hoe het vroeger was in Iran met de sjah, over de komst van Khomeini en over de vlucht van zijn ouders met hun twee jonge jongens, hoe ze in België terechtkomen, hoe het hier gaat.

Dariush/Armin heeft zichzelf en zijn eigen weg gevonden, door zich vanaf zijn twaalfde volledig te storten in de hiphop-muziek. Hij leert albums van Eminem uit zijn hoofd. In rap voelt hij zijn redding. En hij voelt zich nu geroepen om zijn verhaal over te brengen. Hij vertelt over zijn familiebezoeken in Iran, over zijn verliefdheid, over verdriet en frustraties, over de dolle feesten, geheime fuiven, hoe brutaal de Iraanse staat daarop reageert, over dood, woede en opstand.

Zijn verhaal is waarschijnlijk herkenbaar voor meer jongeren die uit Syrië, Irak en Nigeria gevlucht zijn, maar vast ook voor de ‘witte’ jongeren in de zaal. Armin vertelt het wervelend verhaal van een zoekende achttienjarige, een jongen die dan toch zijn emoties durft te tonen. Opgroeien in verschillende culturen kan moeilijk zijn, maar ook verrijkend. I love (and hate) Iran is een pleidooi voor open blikken, nuance, empathie.

Zijn verhaal kent een mooi gedoseerde afwisseling in vertelling, muziek, rap en film. De performer kreeg daarbij hulp van onder anderen dramaturg Peter Anthonissen, de bijzondere cineast Anthony Nti en de theatermakers Thomas Bellinck en de uit Irak afkomstige Mokhallad Rasem. Samen met Rasem speelde Mola nog in About Elly van tg STAN.

Mola is nog jong, studeert nog aan de drama-opleiding aan het KASK in Gent, en heeft talent! Het is verheugend hoe fABULEUS , hét Belgische dans- en productiehuis voor jongeren, deze jonge theatermaker de mogelijkheden geeft om zijn artistiek ei te leggen en hem daarin artistiek en logistiek bijstaat. (Iets waarin ze heel goed zijn, en wat ze al vaak gedaan hebben en zullen blijven doen.)

Armin Mola voelde het als zijn plicht om de stemmen uit Iran wat luider te laten klinken, en dat doet hij in zijn performance overtuigend, heel overtuigend, met veel humor, steeds aangrijpend en puur.

Foto: Clara Hermans