Sien Vanmaele is zes maanden oud als ze in een wieg onder een muziekmobiel hangt, terwijl haar moeder een straat verderop achter de kassa van de ALDI zit. Ze werkt altijd, ook op zaterdagen, en mist daardoor alle leuke dingen. Zesentwintig jaar later loopt Vanmaele in het Vlaamse Veurne – ‘een godvergeten gat in de Westhoek’ – naar de plaatselijke ALDI, naar haar moeder, die daar nog altijd achter de kassa zit.
Geïnspireerd door haar moeder en op zoek naar zekerheid en regelmaat – twee dingen die het leven van een zojuist afgestudeerd toneelschoolstudent doorgaans niet bieden – solliciteert Vanmaele bij de ALDI in haar woonplaats Antwerpen. Ze wordt aangenomen. Met een keurig geoefende ALDI-glimlach en honderden codes uit haar hoofd geleerd, is ze voorts getuige van een reeks opmerkelijke, hilarische en schrijnende gebeurtenissen.
In een berg absorberend ongelukspoeder legt ze daarvan verslag in deze korte muziektheaterperformance, die gisteren in première ging in een leegstaande botenstalling in Wessem, tijdens Limburg Festival. Naast haar staat toetsenist Jason Dousselaere, in wiens soundscape we regelmatig de kassière-scanner herkennen en die haar zo nu en dan in nachtmerrie-achtige sequenties als weirde quizmaster overhoort over de wetten en waarden van deze eigenzinnige arena.
Qua inzet is I Lost My Mom at the Supermarket enigszins misleidend. In haar zeer persoonlijke opening lijkt Vanmaele op zoek te gaan naar een connectie met haar moeder, te willen achterhalen wat een vrouw ertoe drijft een leven lang achter de kassa van een goedkope supermarktketen te zitten.
Maar eenmaal ingelijfd in de ALDI-familie laat ze die lijn los: haar performance is dan een, weliswaar zeer sfeervolle, maar ook wat oppervlakkige aaneenschakeling van in meer of mindere mate bizarre supermarktanekdotes en -routines, gelardeerd met excentrieke collega’s en klanten. Dat is op een vreemde manier zeker vermakelijk, maar brengt geen meerdere lagen of contrasten in het hoofdpersonage aan. Vanmaele legt een groot gevoel voor smakelijke details aan de dag en zorgt met strak uitgevoerde en zeer uitgesproken theatrale en muzikale vormen voor veel variatie binnen haar performance, maar zelf blijft ze steevast op de veilige afstand van observator.
Waarom ze dit doet, blijft doen en wat het haar (en de band met haar moeder) oplevert? Dat is eigenlijk het boeiendste aspect van deze voorstelling, want daarin kan dit specifieke verhaal de anekdote ontstijgen, maar Vanmaele scheert er hooguit langs.
Foto: Dries Segers
