Arme leerlingen in lokaal 202 van de Asser Scholengemeenschap Vincent van Gogh. Het duurt nog twee weken voordat de zomervakantie begint, maar in hun hoofd hangen ze natuurlijk al lang aan de Spaanse kust te shinen of te lanterfanten op een bierovergoten camping op een Waddeneiland. En dan krijg je dit. Al je medeleerlingen zijn op deze zonovergoten vrijdagmiddag al lang en breed naar huis en jij moet horen hoe de aarde ten onder gaat en hoe vorige generaties jouw jeugd hebben gestolen. Lekker dan.

Het meest rotte is nog wel dat die mensen die je komen lastig vallen met deze shit je opzadelen met een partij vragen waar je hoofd absoluut niet naar staat. Je bent best een beetje betrokken bij het klimaat en zo, je hebt zelfs besloten een soort van flexitariër te worden en dan komt zo’n type je vertellen dat als je één hamburger per week minder eet, je in veertig jaar precies één koe redt. Dat schiet lekker op zeg. Of dat het helemaal niet oké is dat McDonalds ook Veggie McChickens verkoopt omdat ze daarmee alleen maar meer klandizie krijgen waardoor ook de omzet van de Big Mac stijgt. Pfff. Geef het portie dan maar aan fikkie.

En het is toch tof dat Greta Thunberg opkomt voor het klimaat? Zegt er een dat juist door haar anderen denken ‘zij lost het wel op’. Om dan vervolgens zelf niks te doen. Een beetje zoals de inwoners van Gotham passief toekijken totdat Batman langskomt om ze te redden.

Wat een clusterfuck! Wat moet je nou vinden? Wie moet je nou geloven? Voor alles is wel wat te zeggen, ze hebben allemaal een beetje gelijk.

Verantwoordelijk voor deze aanslag op het getergde puberbrein is het Zwolse TEN Producties. In hun knappe (school-)voorstelling I am hope, een tekst van Daan Windhorst in regie van Abdel Daoudi, stellen ze op een uitgekiende manier een hele reeks ingewikkelde vragen. Niet alleen over de klimaatcrisis, maar ook over beeldvorming en de macht van grote bedrijven. Een pasklaar antwoord geven ze niet, de leerling wordt uitgedaagd zelf na te denken.

De slimme vorm is die van twee jonge vertegenwoordigers van ‘een consortium’ die langs scholen trekken om een nieuwe klimaat-influencer te vinden. Het verdienmodel van dat consortium blijft aanvankelijk in het ongewisse. Is het een goede-doelen-stichting? Een overheidsinstantie? Een ngo? Die aap komt pas later uit de mouw.

Vooralsnog zeggen ze alleen dat ze op zoek zijn naar ‘iemand die beroemd wil worden voor de goede zaak’. En omdat klimaat een belangrijk, maar tegelijk nogal saai onderwerp is, proberen ze dat wat spannender te maken.

Zo wordt aan een leerling gevraagd om op camera de zin ’de poolkappen smelten’ uit te spreken. Een loos zinnetje, totdat er beelden van de Noordpool en een dreigende muziekje aan toegevoegd worden. Punt gemaakt: zo werkt influencen.

Het veronderstelde idealisme van het stel blijkt echter een wassen neus als een dame (een heerlijke rol van Renée de Graaff) zich ermee gaat bemoeien. Zij is de aap uit de mouw, te weten: de CEO van het consortium dat uit een aantal oliebedrijven blijkt te bestaan. Daar staan ze dan met hun zogenaamde goede bedoelingen: het zijn gewoon een stel reclametypes! Sjef van Schie en Jatou Sumbunu hebben die twee de hele tijd zo volstrekt overtuigend gespeeld dat het moeite kost dat te erkennen. We geloofden ze op hun woord en nu blijken we verneukt.

Zo schoffelt TEN Producties met I am hope voortdurend allerlei aannames onderuit. Razend knap gedaan, maar wel erg veel om in de drie kwartier die de voorstelling duurt te verhapstukken. Het tempo is constant hoog, de hot issues talrijk. Het lijkt me schier onmogelijk om dat allemaal in een nagesprek van 20 minuten te behandelen. Maar dat laat onverlet dat de voorstelling een krachtig pleidooi is voor zelfstandig nadenken.

Foto: Erik Franssen