Het jonge publiek wordt meegenomen door zus, ze is met een grote taart voor oma op weg naar haar broer. Die heeft een hut in het bos. Langs het bospad van plankjes volgt het jonge publiek zus naar binnen. In de zaal heeft 4Hoog een bos gebouwd met het hout van sinaasappelkistjes, op de grond liggen bladeren. Het is een betoverend geheel. Midden in dat bos staat de boomhut van broer, die hut krijgt ondanks de titel echter geen centrale plek in de voorstelling
Zus wacht lang op broer, die niet in of rondom zijn hut te vinden is zolang een van de kinderen ‘Maar zo lang kan ik niet wachten, hoor’ uitroept. Het wachten is gedaan als een hert de bosplaats passeert en afleiding brengt. Gulzig eet het merkwaardige hert, dat ook op zoek was naar broer, het appeltje van zus en verdwijnt dan weer.
Het jonge publiek is mee, zus is een innemend personage en het bos is mooi gemaakt. Maar het verhaal van Hut is ook uitermate dun. Broer komt uit het bos tevoorschijn, ziet dat er op de taart een wortel ontbreekt en gaat er met zijn jonge zus naar op zoek. Omdat het konijn een dagje nodig heeft om de wortel tevoorschijn te halen, blijft zus een nachtje over bij haar broer in de hut, die natuurlijk veel te klein is. Hoe de twee zich in het nauwe hutje wurmen met hun pyjama’s aan, is opnieuw een mooi tafereel. Aandoenlijk is ook de scène, waarin zus later in de nacht opstaat en in het donker een plas doet achter de boom.
De volgende dag wordt de wortel gevonden, maar de taart is nog niet compleet. Er ontbreekt nog appel. Het terugkerende hert biedt uitkomst. De appel die hij eerder in de voorstelling gulzig op at heeft zich vermenigvuldigd en groeit nu welig in zijn gewei. Vijf appels maar liefst plukt zus van zijn hoofd. De taart is compleet, de reis naar oma kan beginnen en broer zwaait zus nog even uit
Deze drieplusvoorstelling is heel aardig om naar te kijken, maar 4Hoog laat ook veel liggen. Waarom woont broer in een hut of waarom heet de voorstelling Hut als het verhaal rond de taart wordt opgebouwd. Het willen leiden van een eigen leven, met geheimen en een hut, roept verschillende dramatische uitgangspunten op maar niets daarvan wordt uitgewerkt. Het maakt Hut tot een wat magere voorstelling, die weliswaar vermakelijk is en een mooie setting kent, maar nergens echt de vinger op legt.
Foto: Caroline Vincart
