Wie Humans 2.0 ziet, begrijpt al snel waarom het Australische Circa zo’n grote naam is in de circuswereld. De acrobatische stunts in de openingsvoorstelling van Circusstad zijn verbluffend, maar minstens zo indrukwekkend is het samenspel tussen acrobatiek, muziek en lichtontwerp. 

Humans 2.0 kan meerdere dingen betekenen. Het kan een statement zijn over de circusartiest als supermens, die trucs laat zien waar wij als toeschouwers slechts van kunnen dromen. Of misschien is het gewoon een vervolg op Humans, de voorstelling waarmee Circa tijdens Circusstad 2019 het Oude Luxor Theater op zijn kop zette. 

Laten we het houden bij dat laatste. Regisseur Yaron Lifschitz laat zijn werk voor zichzelf spreken. Je kan er van alles en nog wat in zien, zonder dat er een eenduidige boodschap achter zit. Het is circus pur sang, ondersteund door enorme dynamiek en muzikaliteit. 

Die muzikaliteit is zowel terug te zien in de compositie van Ori Lichtik en het lichtontwerp van Paul Jackson. Midden op het podium is een grote cirkel van licht te zien, die als een arena wordt bestormd door de acrobaten en gedurende de voorstelling steeds van kleur en sfeer verandert: van energieke groepsbewegingen in klinisch wit of felrood tot verstilling in zwart en geel. De stunts van de tien acrobaten zijn nauwkeurig getimed op de elektronische soundscape van Lichtik, die zich net als Jacksons ontwerp kenmerkt door herhaling en veranderingen: een strakke beat, aangevuld met muzikale variaties.

In Humans werkte Lifschitz met een playlist van bestaande nummers, waardoor de voorstelling een revue-achtige stijl kreeg. Door nu te werken met een nieuwe compositie, krijgt Human 2.0 een meer doorlopende flow. De acrobaten introduceren op hoog tempo nieuwe trucs en nieuwe bewegingsfrases: als je kijkt naar een groepje, dan mis je bijna dat er ergens anders weer een nieuwe truc aan het ontstaan is. Maar al die snel opvolgende trucs passen zich aan aan de sfeer op het podium: als Jacksons lichtontwerp verandert of Lichtik een nieuwe toon inzet, verandert ook de intentie en de intensiteit van de beweging.

Wanneer het podium gebaad wordt in rood licht, komt er bijvoorbeeld meer ruimte voor humor en brutaliteit. Een acrobaat verschuift speels zijn gewicht van links naar rechts, precies op de beat. Anderen volgen zijn voorbeeld of zetten juist een eigen beweging in, alsof ze net op een dansvloer staan en reageren op de muziek. Dan wordt het een tandje heftiger: een acrobaat verschuift weer zijn gewicht op de beat, maar staat nu op de schouders van anderen. De vraag is of deze wiebelende piramide standhoudt. 

Als het licht vervolgens koudere kleuren krijgt, veranderen muziek en beweging opnieuw mee. De beweging wordt trager en lichter. Groepen acrobaten verstrengelen zich in elkaar, als golven die langzaam van vorm veranderen. En als je dan net denkt de vorm wel te snappen, volgt er weer iets heel anders: de groep maakt plaats voor een solist, de grote cirkel voor een volgspot en een horizontaal beeld voor een verticale focus. Twee keer in de voorstelling wordt het groepsbeeld afgewisseld met een enkele acrobaat die met straps of een touw elegant naar boven klimt.

Er is veel moois te zien en te horen in de 70 minuten die deze voorstelling telt. Maar het meest bijzonder zijn de trucs van de tien acrobaten, die met schijnbaar gemak elkaar beklimmen, in elkaars armen duiken of elkaar de lucht in lanceren. Humans 2.0 is een showcase voor het indrukwekkende talent dat Circa in huis heeft, maar de makers weten het in zo’n sterk esthetische vorm te gieten dat het nooit aanvoelt als een showcase. 

Het grote nadeel van zo’n internationale festivalproductie is dat ze weg zijn voordat je er erg in hebt. De acrobaten van Circa staan alleen vanavond nog in Rotterdam en vliegen daarna terug naar Australië. Circusliefhebbers met een lege agenda doen er vandaag goed aan om een kaartje te kopen.

Foto: Yaya Stempler