Beperking gebruiken als kracht: onder dat motto beijvert choreograaf Adriaan Luteijn zich bij Introdans al jaren voor inclusiedans. Al gebruikt hijzelf die term liever niet. En in het geval van het door Luteijn samengestelde HubClub’23 hoeft dat ook niet: je zou de voorstelling gewoon een aanstekelijk feestje kunnen noemen.

Debbie Ruijter, een danseres die opvalt door haar androgyne uitstraling, draagt Eva Eikhout op haar rug de dansvloer op. Op een vrolijk swingend charleston-deuntje voeren de twee een soort vaudeville-act op. Daarbij gebruikt de als BNNVARA-presentatrice bekende Eikhout – die geen armen en benen heeft – de lange ledematen van Ruijter om haar gezicht te omlijsten met een reeks klassieke vogue-gebaren.

Het duet zet de toon voor een avond waarin klassiek getrainde dansers van Introdans het toneel delen met performers met een beperking. Die in dit geval dus niet gezien moet worden als een beperking, maar als een mogelijkheid. Tien choreografen, onder wie Luteijn zelf, geven op hun eigen manier invulling aan de ‘kracht van de menselijke uniekheid’. Met zo’n thema kun je natuurlijk alle kanten op en dat is ook precies wat er gebeurt. 

Ruben Chi gaat in zijn bijdrage Infatuation aan de haal met nog een ander element van de voorstelling: de zindering van het nachtleven. Op een bluesy klassieker van jazzpianist Oscar Peterson gaan vier dansers een broeierige interactie aan, waarbij Aymara Herrero Feria even uit de band mag springen met een sliding op spitzen. Net als in zijn vorige werk voor Introdans, Sun, put de uit de hiphopscene afkomstige Chi volop en overtuigend uit de jazzdance-traditie.

Diezelfde Aymara Herrero Feria zien we een paar nummers later terug in Pur, een choreografie van Joop Oonk – net als Luteijn een bekende naam in de wereld van de inclusiedans. De kleine Feria en haar lange en pezige danspartner Jordy Ruhl zijn beiden gehuld in bizar vormgegeven tutu’s, waarbij het rokje ergens halverwege de buik hangt. Met zwaar aangezette mimiek lijken Ruhl en Feria op mechanische ballerina’s die hun speeldoosje zijn kwijtgeraakt.

Alle verschillende stijlen en mogelijkheden van choreografen en performers worden bij elkaar gehouden door de kostuumontwerpen van Bas Kosters. Met punky shirts in neonkleuren, oversized hoodies en cartoonesk gedecoreerde bodysuits benadrukt hij de diversiteit van de voorstelling, terwijl hij een rode draad vindt in de uitbundigheid van alle outfits. Het opvallendst is misschien wel het glitterpak dat Vincenzo Turiano draagt in zijn solo Unique. Dansend aan de barre op muziek die techno combineert met barok, staat Turiano letterlijk te shinen: als een menselijke discobal.

Of deze bonte nachtclubnacht op tournee ook zo feestelijk uitpakt valt nog te bezien, aangezien juist de locatie van de première zo sterk bijdraagt aan het clubgevoel. Met zijn kroonluchters en hoge gewelfde plafonds is de Muzenzaal van het Arnhemse Musis precies zo’n plek waar de pioniers van de housecultuur dol op waren. De sfeer die hier is neergezet doet denken aan de hoogtijdagen van de Roxy. Wie de legendarische housetempel in Amsterdam binnenkwam herinnert zich de relaxte ambiance, waarin iedereen kon zijn wie hij/zij/hen wilde. In de ravecultuur van de late jaren tachtig was anders zijn de norm. Dat gevoel weten de makers van HubClub’23 opmerkelijk goed op te roepen. Belangrijk voordeel ten opzichte van de Roxy en verwante hippe tenten uit die tijd: om binnen te komen hoef je je niet te onderwerpen aan een arbitrair deurbeleid. Voor dit inclusieve feestje kun je gewoon een kaartje kopen.

Foto Infatuation: Hans Gerritsen