Conny Janssen Danst, altijd sterk in locatievoorstellingen, maakte How long is now voor de enorme hal van een leegstaande machinefabriek in Vlissingen. Nu heeft de choreografie een remake gekregen voor de theaterzaal.
Als het publiek gaat zitten, dwalen een man en een vrouw (Francesco Curci en Yanaika Holle) over het podium, zo ver mogelijk bij elkaar vandaan. Zij heeft een sluier over haar hoofd en lijkt in zichzelf verzonken. Het is duidelijk dat hij haar waarneemt, maar bewust afstand houdt. Hij kan de verleiding niet weerstaan om een showdansje te doen, zij schrijdt ingetogen voort. Het is duidelijk: hier ligt een kiem voor intermenselijk drama.
Vanuit de ingangen van de zaal komen nog negen dansers op. Ze verkennen de ruimte en elkaar, alsof ze op een feestje komen waar ze elkaar nauwelijks kennen, maar al snel bewegen ze als een groep, om daarna weer uit elkaar te gaan. Het contrast tussen collectief en individu (de dansers zijn prettig verschillend) is een belangrijke bouwsteen van How long is now.
De kleren worden kleuriger, de dansers komen dichter bij elkaar en vormen stelletjes, de bewegingen worden uitbundiger. Het feest is in volle gang. Uiteindelijk vinden ook de dansers van het begin elkaar. Zij heeft dan opnieuw de sluier over haar hoofd. Hoewel die afgaat en haar grijze jurk plaats maakt voor rood fluweel krijgt hun duet niet de spanning die in het begon op de loer lag.
De bewegingen zijn smaakvol, de dansers zeer genietbaar, maar vergeleken met de oerversie heeft deze How long is now wel iets ingeleverd. Decorontwerper Thomas Rupert heeft geprobeerd de sfeer van de immense hal in de zaal op te roepen, inclusief foto van de kantoortjes aan de achterkant van de ruimte. In Vlissingen waren die behalve live aanwezig ook tientallen meters verder. Dit blijft een afgeleide.
De voorstelling is op het schouwburgpodium uiteraard veel compacter. Daarmee is het karakter van de onderlinge relaties minder mysterieus geworden. De onderdelen zijn tamelijk beknopt en gaan snel in elkaar over, waardoor het stuk iets kortademigs krijgt; voor langere lijnen en een opbouw van spanning trekt choreografe Conny Janssen weinig tijd uit. Daarbij is de muziek van Alamo Race Track meestal niet erg opwindend: vaak repetitief, zonder al te veel ontwikkeling.
How long is now is een prettig in het gezicht liggende voorstelling, die nergens problematisch of schurend wordt. Wat meer explosief materiaal had de zaak goed gedaan.
Foto: Leo van Velzen
Zowel vader als moeder en ook de twee zonen zijn verslaafd aan alcohol. Het is wat we nu een disfunctioneel en toxisch gezin noemen. Het is het gezin dat Eugène O’Neill, vermaard Amerikaans theaterauteur en Nobelprijswinnaar voor literatuur in 1936, beschreef in de jaren veertig in een theaterstuk. (meer…)
Eindspel heet het festival dat in het Amsterdamse Frascati staat ter vervanging van het ITS Festival, dat is opgehouden. In de programmafolder van juni van het theater zelf staat het nog mooier: ‘Theater voor het begin van het einde. Een greep uit het eindexamenwerk van theateropleidingen uit Utrecht, Arnhem, Maastricht en Amsterdam.’ Vooral dat ‘begin van het einde’ over eindexamenwerk intrigeert. (meer…)
Geef Conny Janssen een verlaten station, een afvalverwerkingsplek inclusief vuilnismannen, een verlaten fabriek of een andere rafelrand van de wereld en ze maakt er een feestje van. Het uitstekende team van Conny Janssen Danst neemt de immense speelvloer in beslag van een verlaten machinefabriek in Vlissingen. How long is now past prima in de variatie […]
