In How 2 Have a Happy Ending traceert dragartiest en voormalig sekswerker Indie Nile zijn worstelingen met seks en intimiteit. De charme, humor én kwetsbaarheid spatten daarbij van het podium.
Indie Nile introduceerde in zijn vorige twee voorstellingen een nieuw theatergenre: ‘drag therapy’. In Lipsync theater: how 2 prepare 4 love en All about me and my mother speelde hij respectievelijk zijn therapeut en zijn moeder, en ging hij met hen in gesprek over zijn worstelingen met het leven en de liefde. De dialogen werden afgewisseld met geplaybackte popsongs die zijn gemoedstoestand onderstreepten, en zaten vol zelfspot en emotionele generositeit. Voor de eerste voorstelling won hij in 2022 op het Amsterdam Fringe Festival de International Bursary Award.
Nu staat Nile opnieuw op Fringe met de nieuwe voorstelling How 2 Have a Happy Ending. Dit keer staat zijn verleden als sekswerker centraal, en het effect dat zijn baan heeft gehad op de ‘numbness’ die hij ten opzichte van seks en intimiteit voelt. Helder legt hij uit hoe de noodzaak om ten dienste te staan van de verlangens van de ander ervoor heeft gezorgd dat hij geen idee meer had over zijn eigen verlangens. Stap voor stap traceert Nile de bronnen van zijn worsteling met (fysieke) genegenheid naar zijn jeugd.
Het is geen luchtige materie, maar Nile slaagt er met zijn charme en zijn geweldige komische timing uitstekend in om de thematiek emotioneel behapbaar te houden. Net als in eerdere voorstellingen wisselt hij zijn monologen af met lipsync-scènes. Zo playbackt hij de teksten van Julia Roberts in Pretty woman, in gemonteerde scènes uit de film waaruit de beelden van de actrice zijn weggesneden, zodat Nile rechtstreeks met Richard Gere in gesprek gaat. Ook zijn er weer emotionele popsongs, die dit keer vergezeld gaan van speciaal gefilmde muziekvideo’s waarin Nile ook zelf de hoofdrol speelt. Het levert een wervelende show op waarin humor en ontwapenende eerlijkheid hand in hand gaan.
Een klein kritiekpunt is wel dat Nile af en toe de neiging heeft zijn eigen therapeutische inzichten als algemeen geldende wijsheden te zien, en deze als dusdanig met het publiek deelt. Deze passages, die door Nile zelf met gevoel voor zelfspot ‘The Ted Talk part of the show’ worden genoemd, zijn te didactisch – het werkt veel beter als het aan de toeschouwers zelf wordt overgelaten welke lessen ze op hun eigen levens toepasbaar achten.
Die kleine smet valt aan het einde van de voorstelling weer helemaal weg. In de meest ontroerende striptease die ik ooit heb gezien pelt Nile zijn drag-persona laagje voor laagje af, teneinde met open vizier in het leven te kunnen staan en ook het beschadigde kind in zichzelf te helen. Video, muziek (Madonna’s nineties-hit Frozen) en spel komen perfect samen in een ontwapenende conclusie, die de kracht van Nile’s unieke theatervorm mooi onderstreept.
Foto’s: Annelies Verhelst
