Adel verplicht. En van adel ben je als je voor je laatste theaterprogramma, Spijkers 2 in 2018 bent overladen met juichende kritieken en er de Poelifinario in de categorie ‘kleinkunst’ mee in de wacht sleepte. ‘Een sublieme cocktail van vreugde, verdriet en verlangen’, vond de jury van deze spetterende muzikale uitspatting van Joost Spijkers en zijn vierkoppige band. De ingrediënten van die cocktail moesten anderhalf jaar in de koelkast worden bewaard voor een nieuwe in de glazen kon worden geschonken.

Hotel Spijkers heet het derde programma van Joost Spijkers. Als een van de drie Ashton Brothers maakt hij muzikale uitstapjes zodra het programma van The Ashtons die toelaten. Zijn muziektheater is een bonte mix van stijlen, maar heeft één constante: in Joost Spijkers huist een Slavische ziel. Hij is van jongs af aan al aangeraakt door de opzwepende muziek van de Balkan en liederen uit het Bosnië van zijn pleegmoeder, die soms bezwijken onder de melancholie. En daarvan zitten er weer een paar parels in dit programma. Onvertaald, maar er is soms van die muziek waarvan je geen vertaling nodig hebt om er de diepte mee in te gaan.

Net als voor de eerste twee voorstellingen schreef toneelschrijver Peer Wittenbols samen met Spijkers de teksten. Ze hebben een mooie verhaallijn in Hotel Spijkers aangebracht, waaraan in anderhalf uur een mensenleven in liederen wordt opgehangen. Van een man die aan het begin kletsnat en verward, met onder zijn arm een trouwpak, een hotellobby binnenkomt, op de hotelbel slaat en wacht tot de nachtportier komt en hem een kamer voor de nacht wijst.

Tegen een achterwand met vaak vervreemdende beelden, bezingt de man alles wat hem lief is en wat hem is ontvallen. En hij haalt zijn muzikale helden erbij, die zijn leven kleur en troost gaven. Vrolijk, verdrietig, ironisch, brutaal en met talrijke humoristische knipogen. En zo is Hotel Spijkers een meer dan waardige opvolger van Spijkers 2. Je boekt er met plezier een nachtje bij, ook al zal je nachtrust wel eens worden verstoord.

‘Een eenmansopera over levenshonger’, dat is het volgens de makers. Net als in een opera, ontbreken ook hier de verbindende teksten tussen de liederen. Op sommige momenten hadden die  best even gemogen, als rustpuntjes. Momenten waarop de drums van Arend Niks, de snaren van Andreas Suntrop en vooral de sax, de tuba, de klarinet, zich even helemaal niet laten horen. Want de twee koperblazers Arno Bakker en Stanislav Mitroviç lopen behoorlijk bazig rond in Hotel Spijkers en dat geeft na een uur toch een wat eenzijdige klankkleur. Een strijker ontbreekt, de accordeon wordt slechts sporadisch ingezet.

Het programma is voor een groot deel gebouwd op de cd Iemand als jij, die de groep vorig jaar uitbracht en waarvan een deel, met een reeks nieuwe nummers, nu ook op de cd Hotel Spijkers zijn terug te vinden is. Materiaal genoeg dus. Het is dan ook geen zwaktebod dat in dit theaterprogramma enkele fijne nummers uit voorgaande programma’s weerkeren. Omdat deze – zoals ‘Alle seizoenen’ en het openingslied ‘Sara’, over zijn dochter uit zijn eerste huwelijk die ver weg woont – gaan over alles wat deze verdwaalde ziel in dit hotel beroert.

Foto: Jaap Reedijk