De loungevloer van Hotel Rock Bottom is bekleed met spitse punten van zacht schuim. Dat komt goed van pas in de eerste complete zaalvoorstelling van bewegingstheatercollectief MAN || CO. Spil van de actie is de receptioniste (Roma Koolen). Ze komt professioneel over, met haar glimlach van oor tot oor, maar ze grijpt genadeloos in als de gasten zich niet zo gedragen als zij wil.

Ze zien er spectaculair uit, de gasten van Hotel Rock Bottom (Moreen Beentjes, Lisa Feij, Susan Hoogbergen en Sjifra IJpma): glimmend lycra in botsende kleuren en structuren, bij elkaar bedacht door Sabine Staartjes. Mooi is het niet, maar wel woest. Ze checken in bij deze wonderlijke variant van Hotel California: je kunt erin, maar je komt er niet meer uit. Daar zorgt de receptioniste wel voor. Ze bestuurt haar wereld van achter haar roze desk met omroepinstallatie.

Op de zachte vloer gaan de dansers, allemaal afgestudeerd aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, los, maar op een andere manier dan je doorgaans in de dans ziet. Dat werkt bevrijdend. MAN || CO is niet op esthetiek gericht, maar op energie, humor en enthousiasme. Eerder dan aan een gezelschap voor moderne dans denk je aan een turnclub met een pilletje op. Die brengt een combinatie van acrobatiek, jonge dieren, disco en andere clubdans uit de afgelopen decennia en hoofd, schouders, knie en teen. Ze vallen de vloer aan en gaan honderd keer over de kop. Het is prettig dat de zachte vloerbedekking het mogelijk maakt plat achterover te vallen. De dansers springen en vallen, graven zich in en stormen in het rond met wiekende armen. Als de anderen bezig zijn, gluren ze om de hoekjes van het pastelkleurige decor van Sanne Lips.

De voorstelling mondt uit in een surrealistisch gestoei met luchtbedden, flamingo’s, een eenhoorn en ander opblaaszwemgerei. Hotel Rock Bottom is een originele en geestige voorstelling waar je vrolijk van wordt en die behalve op de Nederlandse podia uitstekend op De Parade zou passen. En een beetje beter weer kan ook geen kwaad.

Foto: Bart Grietens