Tessa Jonge Poerink staat met lange Barbiebenen in een bruidsjurk lieflijk te wuiven met haar witgehandschoende ranke handjes. Willemijn Zevenhuijzen geeft haar weelderige krullen met de föhn nog een extra wapperende fotomodellen-look. In werkelijkheid is Jonge Poerink 1.25 meter, zo zien we als Zevenhuijzen de föhn vervangt voor een blower en alle kunstmatige ledematen worden weggeblazen. Zevenhuijzen zelf is in haar hoofd ‘een hark’, zo vertelt ze aan het begin van de voorstelling. Ergens halverwege verschijnt ze in een ‘Muchachomalo’-mannenonderbroek waar ze een bol sokken in duwt. Moet die links, rechts of middenvoor liggen?

In mijn hoofd ben ik een dun meisje van NTjong is een gefreakte performance over schoonheidsidealen. Alle onzekerheden die er maar te bedenken zijn over vooral het meisjesuiterlijk worden in de regie van Noël Fischer met grillige precisie uitvergroot tot excentrieke proporties. Shertise Solano blendert glacékoeken en marshmallows tot een roze smoothie die ze rechtstreeks uit de blender opdrinkt en uitkotst, Zevenhuijzen en Eva Zwart rappen ‘ik hoef niet te leven als een lelijk wijf, het leven is maakbaar, net als mijn lijf’, en Kaatje Kooij vertelt op video dat er altijd een weldadige gloed door haar heen gaat als ze de punt van een mes in haar arm zet. De vijf actrices sommen sereen op welke handtastelijkheden ze allemaal zullen missen als ze zich eens niet kleden volgens de laatste meisjesmode en ongeschreven make-up wetten. Waarna ze zichzelf uit die illusie helpen door traag en tergend ‘daar moet een piemel in’ te zingen.

De aaneenschakeling van beelden prikt ondubbelzinnig en vanuit vele hoeken door de lugubere beladenheid rondom anorexia en andere ondermijnende puberzelfbeelden. De ‘hou van jezelf’-boodschap kan op evenveel satirische uitvergrotingen rekenen als gewelddadige wraakgevoelens jegens perfectie of welke girlpower dan ook. Het decor van Sacha Zwiers is een hysterische parodie op alle glamour die de wereld van geld, eten en showprogramma’s verspreidt. De vijf actrices dragen langharige pruiken, Pussy Riot-bivakmutsen, glitterjurken of verwrongen dikmaakpakken over hun in huidkleurige panty’s gepropte lichamen. Deze kostuums van Carly Everaert maken de dames even opgedirkt als kwetsbaar, even lelijk als mooi, even brutaal als zichzelf. Daardoor wordt de kleine schreeuw om waardering die onder al het uiterlijke vertoon schuilgaat, vooral visueel invoelbaar.

Foto: Bowie Verschuuren