Met Frou Frou keert Jochem Stavenuiter, van de vorig jaar herrezen mimetheatergroep Bambie, terug naar een personage dat hij eerder speelde als onderdeel van een groot ensemble in Fellini van het Noord Nederlands Toneel. Nu is clown Frou Frou alleen, filosoferend over lichtsnelheid en de oneindigheid, struikelend over gedachten en decorstukken. (meer…)
Voordat de term beeldend theater ingeburgerd raakte, werden mimevoorstellingen nogal eens aangekondigd met ronkende statements of abstracte onzinteksten die opgewaardeerd werden tot een zoektocht naar identiteit. Of zoiets. Tryater herstelt deze traditie in ere met de voorstelling HJIR!, geregisseerd door Henk Zwart, ooit lid van Suver Nuver. De aankondiging meldt voorts dat de ‘observatie’ geduld vergt, maar dat dit geduld zal worden beloond. HIJR! is een ‘absurde bewegingsvoorstelling over de mens en z’n omgeving.’ Het staat er echt!
Op een open plek in het bos is een tribune geplaatst vlak voor een sloot gevuld met kroos. Eén voor één komen uit verschillende hoeken drie zonderlinge figuren, gehuld in lompen en met zwarte vegen op het gezicht tevoorschijn. Nadat deze holbewoners een tijdje voor de sloot hebben staan staren, slaken ze alle drie tegelijk een schreeuw, rennen weg en gaan in het gras liggen. Na enige tijd staan ze op en doen wat vreemde stappen waarin je met een beetje goede wil de Ministry of Silly Walks van Monty Python zou kunnen herkennen. Bij Monty Python was dat hilarisch.
Daarna nemen de drie eigenaardige poses aan die vele minuten worden uitgerekt en eerst vooral vragen oproepen, maar naarmate zij langer duren vooral danig gaan irriteren. Alsof dat niet genoeg is, knielt een van de spelers vervolgens neer bij de slootkant om minutenlang klagerige jankgeluiden voort te brengen. Zeer vermoeiend om aan te zien.
Dan haalt een van de mannen een boomstam van een meter of vijf lang uit het bos. Hij legt het ding op zijn schouders en maakt ronddraaiende bewegingen als speelde hij in een Laurel & Hardy film. Maar het wil maar niet grappig worden. Een van de mannen vindt een uiteinde van een touw langs de slootkant en trekt eraan. Ook deze scène duurt vervolgens minstens tien minuten waarin de mannen met veel moeite aan een tientallen meters lang touw trekken. Er wordt een spanning opgebouwd die vervolgens oplost in het niets. En zo reutelt HJIR! maar door. De voorstelling duurt ongeveer een uur. Dat is erg lang als het gebodene niet verder komt dan quasi diepzinnig geneuzel.
(foto: Saris & Den Engelsman)
Het was een treurige voorstelling, de acteurs deden hun best, maar het stuk was gewoon waardeloos. Als regiseur mag je je toch wel ernstig achter de oren krabben bij zo’n wanprestatie.