In Hey Meredith! waagt Zonzo Compagnie zich met succes aan het experimentele oeuvre van componiste Meredith Monk. Een haast woordeloos theatraal familieconcert, waarin de zangeres een duet zingt met een glas, van gedachten wisselt met een trombone en staccato keelklankaria’s ten gehore brengt. De voorstelling is onderdeel van het Minimal Music Festival in Het Muziekgebouw in Amsterdam.

Het theaterconcert begint met het grappige duet tussen het wijnglas en zangeres Naomi Beeldens. In een schimmenspel beweegt haar vinger zich over de glasrand en resoneert haar stem mee in de hoge toon om langzaam over te gaan naar een slurperig klinkende aria.

De Antwerpse Zonzo Compagnie maakte eerder jeugdvoorstellingen die zijn geïnspireerd op bekende componisten, variërend van Bach en Purcell tot John Cage en Miles Davis. In Hey Meredith! brengt het muziektheatergezelschap een eerbetoon aan de experimentele Amerikaanse componiste en multitalent Meredith Monk. Naast composities voor haar eigen vocaal ensemble creëerde Monk film- en koormuziek en ze gaf Zonzo Compagnie vrij spel met haar werk aan de slag te gaan.

In de composities van Monk fungeert de stem als een onuitputtelijk klankinstrument en sopraan Beeldens laat horen hoe goed ze aan deze muziek gewaagd is. Met haar veelzijdige stem lijkt ze soms een compleet orkest te verklanken. Ook hoeft ze maar even haar hand te heffen of het kinderpubliek zingt al mee met de zich herhalende muzikale frases. De ouders doen spontaan mee met de dansstappen, het ritmische klappen en de stembuigingen die van ‘do-de-die-do’ naar ‘heydldiedendo’ gaan.

Evenals de kostuums van de musici is het decor waarin het concert speelt wollig wit, met een landschap van doeken die transformeren van een serie tenten naar een winterlandschap of een onderwaterwereld. Sfeervolle filmprojecties laten zwemmende waterschildpadden zien, maar ook een fantasiewereld vol zwevende monden en neuzen of een dorpsstraat waar een stoet wonderlijke voorbijgangers passeert. Zonzo Compagnie baseerde deze schilderachtige filmbeelden op documentaires die Monk maakte.

In dit wisselende doekenlandschap maakt de zangeres een verrassend sterke muzikale reis met pianiste Anthe Huybrechts en tromboniste Nabou Claerhout. Ze laten zien dat je met muziek en klanken veel directer communiceert dan met woorden. Mooi is het gesprek met vraag-antwoord tussen de trombone en de zangstem, waarbij de zang de tromboneklanken verbeeldt en andersom het blaasinstrument haast lijkt te zingen. Even later komen er melodieuze pianoklanken uit een verhuisdoos, waaruit een muzikant met keyboard tevoorschijn springt. Muziek maken is een spel en de composities lijken in de voorstelling spelenderwijs te ontstaan.

Verrassend mooi is het slot waarin Beeldens als een Rattenvanger van Hamelen vooropgaat met melodieuze fluitklanken en de andere twee haar volgen op keyboard en trombone. Het decor heeft dan de vorm van een dorpsstraat gekregen en tegen de achterwand trekt de filmprojectie van een nostalgische circusstoet voorbij. Met dansers, jongleurs, harlekijns en acrobaten die in een Fellini-film niet zouden misstaan.

Foto: Karolina Maruszak