Het is 50 jaar geleden dat Wim Sonneveld overleed en daarmee is dit theaterseizoen een uitgelezen moment voor een hommage aan de cabaretier. Tim Olivier Somer en Tarik Moree spelen twee Sonneveld-imitators die per ongeluk op dezelfde avond geboekt zijn en zo samen op het podium belanden. Het Wim Sonneveld-Complex begint als een duel tussen de twee mannen over wie de beste ‘Wimitator’ is, en mondt uit in een vurig debat over nostalgie en maatschappelijk engagement in het theater.
Moree en Somer speelden twee jaar geleden al een kortere versie van Het Wim Sonneveld-Complex op de Parade. De ontspannen sfeer van een festivalvoorstelling is nog voelbaar in de speelse interacties met de zaal. Het materiaal van Sonneveld biedt hier alle ruimte voor. Moree en Somer weten Sonnevelds scherpte en zijn charmante podiumpersoonlijkheid goed te vertolken en aan te dikken voor komisch effect. Het publiek voelt zich al snel veilig om te reageren en mee te zingen met Sonnevelds klassiekers als De kat van ome Willem en Aan de Amsterdamse grachten, begeleid door de driekoppige band The Sunfields.
Na een wat langzame opbouw transformeert de rivaliteit tussen de twee Sonneveldspelers van een platte concurrentiestrijd naar een boeiend fundamenteel meningsverschil over de rol van escapisme en nostalgie in het theater. Het personage van Moree haalt troost uit het sentimentele wereldbeeld dat Sonneveld in Het dorp bezingt. Somer ziet juist een gevaarlijke naïviteit ziet in de ‘vroeger-was-alles-beter-romantiek’. Hoe mooi was dat verleden eigenlijk, als Sonneveld zich niet veilig voelde om voor zijn liefde voor partner Friso Wiegersma uit te komen? Bovendien, vindt Somer, moet theater niet terugkijken, maar reflecteren op de actualiteit. In een tijd van oorlogen en klimaatproblematiek mag je als theatermaker je kop niet in het zand steken door de hele avond liedjes uit de vorige eeuw op te voeren.
De tweestrijd tussen de acteurs lijkt in eerste instantie wel heel rechtlijnig, maar Moree en Somer zetten uiteindelijk een interessante dialectiek neer met nuance voor beide kanten van de discussie. Wie zich aangetrokken voelt tot de titel vanwege de nostalgie die aan Sonnevelds naam kleeft, krijgt waarschijnlijk een andere voorstelling te zien dan verwacht. Juist voor die bezoeker is Het Wim Sonneveld-Complex een aanrader: Moree en Somer erkennen de waarde van nostalgie én zetten er terechte vragentekens bij.
Uiteindelijk blijkt de balans belangrijker dan het kiezen van een winnaar: escapisme mag (met mate), maar laten we waarderen dat het theater ook een unieke plek is om het debat over de actualiteit te voeren. In een eindlied bezingen ze hun liefde voor het theater en voor elkaar, in een bewuste beslissing om het publiek wel met een warm gevoel naar huis te sturen. Je helemaal afsluiten voor de actualiteit is volgens Moree onmogelijk, ook in het theater. Je wordt er immers toch altijd weer door ingehaald. Hij blijkt gelijk te hebben, want wie op deze zaterdagmiddag het theater in Utrecht uitliep, viel direct in een demonstratie vóór het behoud van culturele vrijplaatsen. Onbewust gaven Moree en Somer een sterk argument voor solidariteit met deze demonstranten.
Foto: Bart Grietens
Er waren 2 dappere mensen die de voorstelling voortijdig verlieten.
Dat hadden wij ook willen doen, maar uit beleefdheid zijn we blijven zitten.
Waarschijnlijk zegt dit genoeg hoe wij over de voorstelling denken.
Dit optreden was echt niet goed. Was zeker vertrokken als er een pauze was geweest of niet midden in de rij had gezeten al eerder.
Volgende keer beter, heren, Youp is ook in nagenoeg lege zalen begonnen.
De band was wel goed.
Hoi Karin, misschien willen Tarik, Tim Olivier en Daniël wel niks met Youp te maken hebben en was het daarom niet helemaal je smaak.
Dit soort reacties zijn altijd erg lelijk. Maar het feit dat er één is geschreven door een daadwerkelijke Karin fleurt de boel toch op.
Deze voorstelling is alles behalve een hommage aan Wim Sonneveld. Een icoon als Wim Sonneveld zet je niet in zo’n negatief daglicht. Ik snap waarom deze voorstelling geen pauze heeft, anders zou de zaal het 2e deel zonder publiek gespeeld worden.
als je mensen het theater inharkt met de naam wim sonneveld dan krijg je ouderen die wél graag terugkijken in nostalgie.als je vervolgens alleen maar kunt trappen dan kun je wachten op boze reacties.
ik zag mensen met heel oude ouders die graag wilden meezingen en vervolgens
door een paar ‘wereldverbeteraars’ onder handen werden genomen,jammer.
overigens is het tuinpad van mijn vader geen 4 baansviaduct geworden, maar bestaat het nog steeds.
Beste Joyce, nog afgezien van het feit dat je blijkbaar de nostalgie in deze voorstelling niet (h)erkend hebt, vind ik het argument ‘als je een voorstelling over Wim Sonneveld maakt, mag je alleen maar nostalgisch zijn’ nogal onzinnig. Al die ouderen hebben nog goed leesonderwijs gekregen en kunnen vast de beschrijvingen in de programmaboekjes lezen, waaruit toch duidelijk blijkt dat dit meer is dan een nostalgische meezing voorstelling.
Zeer slechte voorstelling die probeerd met de naam sonneveld vooral ouder publiek te trekken , die dit absoluut niet kunnen waarderen
Schande
Ik vond dit een hele knappe voorsteling met veel herkenbare verwijzingen naar de “echte” Wim, maar met een vertaalslag naar het nu. Erg genoten en voor wie een sing-along verwacht: gewoon meezingen met de “Wim-along”. De band ook een topper. Een aanrader voor wie geen sentimental journey verwacht.
Een top avond en we hebben genoten.Kanjers en heerlijke muziek!
Verrassend, verfrissend, onderhoudend en ontroerend. En nog lekker mee gezongen ook! Dank en diepe buiging
Deze voorstelling schreeuwt om een reprise!