In een voormalig fietsendepot in Utrecht is deze dagen het theatrale concert Het probleem met Dave is dat hij mijn vriend was te zien. De voorstelling functioneert beter als door emotie gedreven muziekoptreden dan als samenhangend theater.
Het begin van Het probleem met Dave is dat hij mijn vriend was is meteen indrukwekkend. Bij binnenkomst loop je door de enorme hal die ooit als fietsendepot dienst heeft gedaan; in de verte zie je een blauw verlichte hoek waarin de voorstelling zich zal afspelen.
De combinatie tussen rauw realisme en theatraliteit die zo wordt neergezet is kenmerkend voor de voorstelling. In een aaneenschakeling van losse rap- en spoken word-nummers vertellen drie jonge mensen over hun vriendschap en over de vervreemding die ze voelen ten opzichte van de maatschappij. Eén van hen is spoorloos verdwenen, de twee achterblijvers vrezen het ergste, omdat Dave altijd al worstelde met zijn plek in de wereld. In korte songs zoeken ze naar houvast in een onverschillige wereld.
De teksten van theatermaker, schrijver en componist Guiot Duermeijer zijn kort, ritmisch en to the point, en putten duidelijk uit bekende verhalen over maatschappelijke vervreemding (in een videosequentie halverwege de voorstelling passeren o.a. klassiekers als La haine en Fight club de revue). De rauwe elektronische muziek past goed bij de gruizige sfeer die hij zo neerzet, die nog wordt onderstreept door de videobegeleiding van Reinout van Schie: snel gemonteerde, associatieve videoclips die de binnenwereld van de jongeren visueel expliciteren.
De focus op aan de oppervlakte liggende emoties zorgt er echter ook voor dat de personages te weinig psychologische diepgang krijgen. In de teksten schreeuwen ze vooral hun frustraties en kwetsuren uit, maar ontwikkeling of specificiteit blijft uit omdat Duermeijer te veel in algemeenheden over jongeren op drift blijft steken. Ook doordat de losse nummers in de overgangen nauwelijks aan elkaar worden verbonden heeft Het probleem met Dave is dat hij mijn vriend was eerder het karakter van een thematisch popconcert dan van een overtuigende toneelvoorstelling.
Als je je daaraan kan overgeven valt er echter veel te genieten. De composities van Duermeijer zijn opzwepend, en de uitstekende cast (Anne Reitsma, Aldaïr Pieters en Emile Rogissart) deelt een overtuigende muzikale chemie. Als Pieters verbaal losgaat in een nummer over armoede voel je even de pijn en woede van een gemarginaliseerd bestaan, en het zijn die individuele momenten die de voorstelling de moeite waard maken.
Foto: Reinout van Schie
Ooit waren de vertoningen van ombres Chinoises een belangrijke vorm van artistiek entertainment doorheen heel Europa. In de Parijse fin de siècle-kringen rondom Le chat noir werd ermee geëxperimenteerd door vooraanstaande beeldend kunstenaars en theatermakers. (meer…)
Er kwam een ongemakkelijke vraag voor theaterregisseur Peter Sellars aan het einde van zijn Nexus-lezing, zondagmiddag 13 maart, in de Aula van de Universiteit van Tilburg. Sellars had een hartstochtelijk pleidooi gehouden om ook onze vijanden op te nemen in wat hij ‘a shared place’ noemt, een gemeenschappelijke plek. Iemand die actief is om vluchtelingen te […]
Sommige toneelplots zijn zo dun dat je het perzikhuidje een fijn zalfje gunt. Een slimme regie en sterk spel doen soms wonderen. Maar ja, gatenkaas blijft gatenkaas. De familie De Vriend heeft een samenkomst. Want moeder Eva, die op het punt van pensionering staat, heeft een mededeling te doen. Nee, ze is niet ziek. Hoewel … Ze […]
Bijna achteloos doet ze een handstand. Op de achtergrond, voor sommige toeschouwers nauwelijks te zien. Voor haar zingt de Franse kolonel Pierre Maufroy (Arjan Ederveen) zijn chanson, met strooien hoedje als was hij Maurice Chevalier zelve. ‘Stans, je hebt sjans.’ De struise Stans weet niet waar ze het moet zoeken en gaat van pure balorigheid […]
