Net als Eric de Vroedt wilde Laura van Dolron met theater de wereld verbeteren. Beiden combineerden idealisme met ego. In Wilders de musical was De Vroedt een personage in zijn eigen voorstelling en Van Dolron stond filosoferend alleen op toneel waarbij arrogantie en intelligentie, engagament en ijdelheid voortdurend stuivertje wisselden. De Vroedt bekende in een toelichting op Na de zondeval te gelukkig te zijn voor engagement. Van Dolron lijkt nu ook afstand te nemen van het wereldtoneel en maakt met Alleen voor jullie een introspectieve voorstelling waarin zij zich voorstelt hoe haar leven er over vijftien jaar uit zou kunnen zien.
Bij binnenkomst klinkt Ballad of a thin man van Bob Dylan uit 1965 en vertelt Ariane Schluter ons dat Dylan toen elektrisch ging spelen wat veel fans niet waardeerden. Voor Dylanfans gesneden koek, maar waarom Laura van Dolron dit als opening kiest van het door haar geschreven en geregisseerde Alleen voor jullie, blijft een raadsel. Maar er zijn wel meer vragen na het aanschouwen van dit uurtje toneel. Schluter schuift enkele malen achter de piano om Satie, Mozart, Brahms en Rachmaninoff te spelen. Er is geen relatie met de tekst. Het pianospel met overdadig pedaalgebruik is kennelijk bedoeld als intermezzo.
Van Dolron schetst een beeld van zichzelf als Louise, een aardige vrouw die getekend is door eenzaamheid. Ze doet haar best niet verbitterd te zijn en zoekt troost in boeken. Diepgravend of bijzonder is de tekst niet. Meelijwekkend wordt Louise nergens. Schluter is altijd een fijne actrice om te zien en doet haar best, maar de voorstelling gaat nergens schuren. Zeker, er zitten wel wat aardige momenten in. Van Dolron blijft een originele observator die aangenaam kan ontregelen. Maar in deze tekst is dit sporadisch het geval.
Wat moet een van Nederlands beste actrices – voor het eerst solo op toneel – met deze te veel voortkabbelende tekst? Dan komt toch Dylans lied weer boven met die overbekende regel ‘Something is happening here, but you don’t know what it is’. Van Dolron laat Schluter schutteren in pogingen een goed einde aan de voorstelling te breien met een veelbetekenende slotzin: ‘Ik weet het niet.’
Ariane Schluter: Louisa
auteur: Laura van Dolron
regie: Laura van Dolron
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
Geachte witte kunst- en cultuursector,
Er is in Nederland een gestaag groeiende gemeenschap van theatermakers, filmers en andere kunstenaars van kleur, jong en oud. Namens hen en hen die denken zoals zij, deze brief. (meer…)
Twee jaar geleden onderzocht Laura van Dolron in de filosofische stand-upvoorstelling Wij de vraag wie ‘wij’ eigenlijk zijn en met wie ‘wij’ ons verbonden voelen. Daarbij kwam de ‘ander’ als vanzelfsprekend ook aan bod, maar meer zijdelings en altijd gerelateerd aan hoe ‘wij’ zich tot ‘hen’ verhouden. In Wat we normaal niet horen lijken de rollen omgedraaid. (meer…)
Aan het begin, als Georges Vermeersch onverhoeds terugkeert uit de gevangenis, zit zijn haar nog stijf van het vet over zijn schedel gekamd, uitmondend in een arbeideristisch matje in de nek. Aan het eind staan zijn haren alle kanten op, alsof Georges onderweg langdurig zijn vingers in het stopcontact heeft gehouden. De ware oorzaak is […]
Ja, ja, ja, jullie hebben hele mooie spulletjes. Ondertitel: ‘Een anti-materialistisch pamflet voor de beginnende consument.’ De meewarigheid die uit de titel spreekt en de doelstelling uit de ondertitel laten lang op zich wachten. Er is geen echt verhaal, bijna niks wordt uitgelegd en wat er gebeurt is op z’n zachtst gezegd ‘vreemd’ te noemen. […]
Laura van Dolron mag dan wel een nette smoking en keurig glimmende schoenen aan hebben, zin heeft ze er vanavond niet in. Sterker nog, ze heeft een pesthumeur. Het idee was dat ze vanavond een oudejaarsconference zou doen en iets met de oudejaarsconference van Wim Kan uit 1976, haar geboortejaar. Maar ze heeft geen zin […]
