2050. De sociale media-cultuur is nu ook in het regeringsbeleid terechtgekomen. De ‘likes’ tellen het zwaarst en iedereen moet zich aanpassen aan het gestelde schoonheidsideaal van Het Ministerie van Mooie Mensen. Gelukkig komen er kinderen in opstand.

In de muzikale poppentheatervoorstelling Het Ministerie van Mooie Mensen van De Witte Pomp volgen we het meisje Ziza, prachtig vormgegeven door Meike van den Akker in de traditie van het vroegere Firma Rieks Swarte. Ziza is zeer klein van stuk en heeft een grote interesse in slakken.

Voor haar tiende verjaardag krijgt ze van haar moeder dan ook een slakken-encyclopedie cadeau, naast het kaartje voor haar ‘tientje’. In 2050 krijgen alle kinderen (die toch altijd lelijk zijn) als ze tien worden hun eerste plastisch chirurgische ingreep. Ziza’s zus, Zoë, is al onder handen genomen en kan niet wachten tot de volgende operaties.

Maar Ziza wil niet. Ze hoeft niet zozeer te veranderen. In een ontroerende scène durft het meisje het aan haar moeder (met gigantisch ronde billen) te vertellen. Die schrikt en deelt haar dochter angstig mee welke consequenties daaraan vastzitten, consequenties die nu niet echt om over naar huis te schrijven zijn. Zo zien we tussen de scènes met Ziza door, kinderen in kooien gestopt worden door paarse koppen met bultruggen. Voor een meisje een rij achter mij zo eng dat ze de zaal verlaat.

Een van de slachtoffers is de jongen Moes, die ooit vluchtte voor zijn ‘tientje’ en in een kooi gestopt werd. Op een gegeven moment staat hij in de boomhut van Ziza. Die weet niet wat ze hoort en samen smeden de kinderen een plan om het boosaardige ministerie te stoppen.

Het Ministerie van Mooie Mensen zit qua decor en poppenspel vindingrijk in elkaar. Actrices Annet de Ruiter en Meike van den Akker zijn constant aan het verkleden en verbouwen. Ze rijden drie losse muurtjes van hot naar her om een nieuwe enscenering te maken en de poppen van Ziza en Moes veranderen van grootte en schaal in hun weg naar het ministerie. Een fijne vondst is dat de paarse koppen met bultruggen worden gedragen als een hoed, terwijl ze zich vooroverbuigen. Raar wezen wordt een mensenlichaam dan.

Echter, hoe creatief de voorstelling dan ook in elkaar zit, het stuk mist een gedegen schrijver. De scènes gaan vaak ellendelang door en de dialogen zijn niet altijd functioneel. Daarbij is door de veelheid in vormen niet duidelijk wat de makers de kinderen in de zaal mee willen geven. Is het een geruststelling: je mag zijn wie je bent? Of is het een opgeheven vingertje: jullie zijn veel te veel met jullie uiterlijk bezig?

De live gespeelde muziek (door Radek Fedyk) op elektrische gitaar en synthesizer heeft iets fado-achtigs en klinkt voor de soundtrack van een spannend avontuur misschien wat al te rustgevend. Af en toe zit die muziek ook in de weg van de stille, ontroerende en krachtige scènes, die deze voorstelling wel degelijk kent.

Foto: Vincent van Woerkom