‘Oh nee, mijn kostuum!’ Met veel gevoel voor drama kijkt Romy Moons de zaal in. Het doek is zojuist gevallen en ze heeft alleen een T-shirt en een onderbroek aan: paniek! En dat terwijl ze eigenlijk een krokodillenpak aan zou moeten hebben voor De Grote Kroko-show, die op het punt staat te beginnen en waar al deze vijfplussers op de tribune natuurlijk voor gekomen zijn. Met een mengeling van radeloosheid en aanstekelijke irritatie scharrelt ze in het eerste deel van Het donker van theatermaker Sonja van Ojen haar kledingstukken bij elkaar.

En dat gaat nog niet zo eenvoudig, want net als in Van Ojens eerdere voorstelling Micro… (die ze maakte samen met haar kompaan Hendrik Kegels), komt het aanvankelijk zo onschuldig ogende (kartonnendozen)decor al snel in opstand. Dozen verschuiven, donkere schaduwen wurmen zich een weg naar buiten, rekwisieten worden ontvoerd. Erger zijn misschien nog die oervervelende proppen ducttape, die de hele tijd aan je vast blijven plakken. Moons weet haar ergernis daarover (die, laten we eerlijk zijn, we allemaal herkennen) tot hilarische slapstickacts te verheffen. Haar fysiek ingestoken spel is sowieso heerlijk weerbarstig, laveert van mopperend naar liefdevol, van angst naar overmoed, en blijft vooral voortdurend prettig aards.

Met de nodige hulp van een behoorlijk moedig kind uit het publiek, worden de schaduwen en de rebellerende dozen beteugeld en – gerechtigheid! – haar groene kroko-broek heroverd. In cool krokodillenpak – ik zou flink jaloers geweest zijn als vijfjarige – kan de show dan alsnog beginnen. Na een paar verwoede pogingen mondt Het donker uit in een beeldende sequentie waarin een angstige krokodil vriendschap sluit met haar duistere demonen. Dat gaat, na de lekker uitgerekte en droogkomische aanloop, nogal rap en voor je het weet is er slotapplaus: Het donker is daarin nog wat onevenwichtig.

Neemt niet weg dat de derde productie van Plankton – de naam die Van Ojen en Kegels aan hun samenwerkingsverband hebben gegeven – wederom speels, vreemd en tegelijkertijd ontzettend herkenbaar jeugdtheater oplevert waarin de mens zich ploeterend verhoudt tot zijn opstandige omgeving. Of is het andersom: verhoudt de omgeving zich ploeterend toch de opstandige mens?

Foto: Bart Grietens