Diepenheim organiseert voor het eerst dit jaar het festival Heimland. Drie dagen lang worden er in wat het kleinste stadje van Overijssel genoemd wordt voorstellingen georganiseerd die als kenmerk hebben dat ze minstens voor een deel ter plekke gemaakt zijn en dat artiesten en publiek heel dicht bij elkaar komen. Dat gebeurt zeker in Hersenvakantie van Vloeistof.

De grond is een onderschat fenomeen. In Nederland tenminste. In Frankrijk is het concept terroir ongeveer heilig. Fransen beseffen beter wat we te danken hebben aan de aarde die graan, groente en fruit levert. Wijn natuurlijk. En schaduw en enige verkoeling, die op de kokende camping van Diepenheim goed van pas kwamen.

Daar speelde de performancegroep Vloeistof uit Tilburg Hersenvakantie, een ode aan waar we te vaak zonder nadenken overheen gaan. Via koptelefoons hoort het publiek de soundtrack, waarin uiteenlopende uitspraken over de grond zijn opgenomen. Anna Fransen en Jurgen Hierck staan pal naast elkaar klaar om te beginnen, zij in een keurig zwart pakje met broek en pumps, hij in een felblauwe boerenoverall. Ze wijken de komende drie kwartier nauwelijks van elkaars zijde en bewegen bewonderenswaardig synchroon; dit is een goed ingespeeld duo, dat zich de choreografie van Anja Reinhardt en Yuri Bongers heel precies heeft eigen gemaakt.

Fransen en Hierck bakenen hun lapje grond af (lopend) en verkennen het met grote aandacht (kruipend, rollend, plat op hun buik). Met hun horizontale handen lijken ze als wichelroedelopers de straling van de aarde op te vangen, eerst op heuphoogte en dan op grassprietjesniveau. Ze wentelen zich door het Twentse zomerstof en gaan een intense relatie aan – met elkaar en met de bodem waarop ze bewegen. De gezichtsuitdrukking blijft gepast geconcentreerd.

Op de koptelefoon hoor je stemmen die iets over de grond zeggen. Ze vragen zich af hoeveel regen de grond kan opnemen, hoeveel regenwormen je vindt op een vierkante meter, of er ooit gevochten is op het land, of je nog pestvirus zou kunnen vinden als je maar naar de Middeleeuwen graaft. En hoor, daar is meneer Van Rossem die overal iets van weet, dus ook over de grond heeft hij van alles te melden. De goudkoorts in Canada die veel grond verwoestte komt voorbij, urban mining (zoeken naar mineralen in het afval van de stad), micro-organismen en begraven in verschillende culturen. Als we uiteindelijk mogen ervaren hoe prettig het is om plat op de grond de omgekeerde afgrond in te kijken gaan de hersenen echt even met vakantie.

Foto: Maria ångerman