De twee broers heten allebei Herman. Dat vond hun vader, die zelf ook Herman heet (net als opa en overgrootvader), wel handig, want dan hoef je maar één keer te roepen als het eten op tafel staat. De saaiheid van de namen staat in schril contrast met de avontuurlijke houding van de jongens. Ze maken lol op het podium waar kinderen van onder de tien heel blij van worden.

De twee Hermannen zijn David Meijer en Jantijn Prins, die we kennen als het hart van Oeloek, een fysieke cabaretgroep, die duidelijk een tik van Waardenberg & De Jong had meegekregen. Martin van Waardenberg bemoeide zich nadrukkelijk met Oeloek en heeft na het opdoeken van die groep ook de Hermannen geregisseerd. Al gaat het er dit keer niet zo grof, absurd en hardhandig aan toe als we bij Oeloek gewend waren. Herman, we have a problem is een familievoorstelling en aan het geschater van de pre-tieners te oordelen zitten daar hun grootste fans.

Die doelgroep kan moeiteloos meegaan in het plan van Herman om de verjaardag van zijn broer spectaculair te vieren. Hij heeft een raket in elkaar geknutseld volgens een tekening die zijn broer als zesjarige heeft gemaakt. Het wordt een vlucht naar de maan, taartjes eten in café De Krater (er kon nog nét een tafeltje worden gereserveerd, want het is volle maan) en dan weer huiswaarts. De voorbereiding voor de ruimtereis gaat met een hoop slapstick-mime en slimme en flauwe woordgrappen gepaard en eindigt werkelijk wonderschoon als de twee gewichtsloos in hun capsule zweven op weg naar de maan.

Waar de kinderen het thuis na afloop vooral nog over zullen hebben (zo merkte deze recensent) is, behalve een magische trampoline-act, dat ze vanuit de zaal bakstenen naar de jarige Herman mochten gooien als onderdeel van zijn lichamelijke training voordat hij de raket kon instappen. Zo kon hij vast wennen aan de meteorenregen waar hij onderweg ongetwijfeld mee zal worden geconfronteerd. Dat is een moment waarop Oeloek wat dichterbij komt, en daar hadden er wel wat meer van mogen zijn.

Als een uk heel goed luistert valt er nog wel een les over doorzettingsvermogen uit de voorstelling te halen, maar de Hermannen leveren toch vooral goed gebracht leve de lol-vertier. Ook heel lekker zijn de drie muzikale rap-stukken, vooral het nummer ‘Zie me gaan, kom eraan, met m’n stoute schoenen aan’ op het ritme van de hardrock-hiphop klassieker Walk this way van Aerosmith & Run-D.M.C. Prins speelt een lekker potje gitaar, maar het wordt lastig voor Meijer om daar verstaanbaar overeen te zingen.

‘We have een probleem’ slaat niet alleen op het noodlottige zinnetje dat astronauten weleens doorgeven aan het thuisstadion Houston, maar ook op de diefstal van de aanhanger met alle spullen voor deze familievoorstelling na de eerste try-out. De première moest worden uitgesteld, maar gelukkig kon de schade (wel verzekerd, maar de verzekeringsmaatschappij keerde niets uit) door een crowdfundactie via Voor de Kunst worden hersteld. Gelukkig maar, want de Hermannen vormen een kleurrijke aanvulling op gezelschappen die de jonge generatie enthousiast moet maken om later ook zonder (groot)ouders naar het theater te gaan.

Foto’s: Paul Schluter