Eerder dit seizoen maakte HNTjong met Revolutions een adembenemende voorstelling die aanvoelde als een dystopische game. Die voorstelling werd gemaakt voor twaalfjarigen en ouder. Met Heidi Pippi Sissi Ronnie Barbie maakt Eva Line de Boer een even overweldigende ‘prequel’ voor iedereen vanaf tien jaar, met als uitgangspunt Heidi.

Heidi?

Jawel, het onbedorven Alpenmeisje van de Edelweiss en haar al even onschuldige vriendje Peter. De voorstelling begint dan ook lieflijk, met gekletter van geitenbellen en vogelzang. Maar deze Heidi verlangt naar meer, wil nieuwe avonturen, nieuwe mensen leren kennen. Ondanks waarschuwingen van Peter – met een dubbelleven als YouTuber – stort zij met behulp van Action Man zich in de wondere wereld van het World Wide Web. Een wereld waar zij nog nooit van had gehoord en waar alles nieuw en vreemd voor haar is.

Dit startpunt lijkt nogal vergezocht, want welke tienjarige heeft nu geen weet van wifi, smartphones en tablets, maar wordt op meerdere niveaus sterk uitgewerkt. Te beginnen met het schitterende decor van Tim Vermeulen, dat horizontaal niet alleen een Alpenlandschap toont, maar ook verwijst naar een ouderwets spelletje ‘mollenmeppen’. Daarachter het liggende scherm van een smartphone.

Daarop niet alleen eerder gefilmde scènes, maar bovenal met een handcamera live gemaakte beelden, als in een vlog. En de reacties daar weer op van verveelde barbies aan een zwembad. Bij alles wordt gebruik gemaakt van speelgoed waarmee tienjarigen nog wel of juist niet meer willen spelen en al snel wordt duidelijk: het onderscheid is flinterdun.

De echte mensen zijn even fake als de barbiepoppen, net zo manipuleerbaar en iedereen probeert vooral een onrealistisch beeld van zichzelf hoog te houden. Zo is ‘p-p-p-presenting Pippi’ net zo stoer als Pippi uit de kinderboeken en televisieserie die de ouders zich nog herinneren. Maar offline is zij gewoon Clara in een rolstoel. Zij maakt van #gewoonheidi een internetsensatie omdat Heidi zo naturel is aldus de duizenden nieuwe volgers. Pippi wil daarna graag ‘colabben’ met haar held Ronnie, die in werkelijkheid echter een stuk minder Flex en vooral onzeker blijkt.

Ook Pippi houdt zich vooral groot en verkondigt stoer het befaamde citaat uit het boek ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan’, maar wil tegen elke prijs haar rolstoel – haar kwetsbaarheid – buiten beeld houden. De zeemeermin-challenge is geen toeval. Voortdurend spelen alle personages meerdere versies van zichzelf, wat nog benadrukt wordt doordat de sterk spelende Roben Mitchell, Jessie Wilms en Kimberley Agyarko alle rollen niet alleen overtuigend spelen, maar ook vrolijk de vierde wand doorbreken.

Terwijl Heidi zich meer en meer thuis gaat voelen in de digitale wereld, raken Pippi en Ronnie in de knoop met de discrepantie tussen hun leven on- en offline en smeken het publiek hen te cancelen. Als ook genderfluïde Sissi na een door Heidi bedachte challenge breekt, duikt de haat na alle eerdere likes, kattenfilmpjes, hartjes en liefde van Frenna in alle hevigheid op. Pippi en Ronnie gaan dan helemaal offline, Heidi trekt zich weer terug in de bergen en begint een vlog over het leven op de Alp. Met geitjes, boompjes en Edelweiss, Edelweiss. Al is die bloem er eigenlijk amper nog, omdat ‘iedereen ermee op de foto wil’.

Met dit lieflijke einde spiegelt De Boer het begin, maar de cruciale scène is die van enkele minuten daarvoor, wanneer Sissi ondanks alle haat door wil gaan met zijn/haar/wat maakt het uit vlog en aandacht vraagt voor zijn nieuwe ketting: help. Want Heidi Pippi Sissi Ronnie Barbie is geen naïef pleidooi om kinderen weg te houden van insta, tiktok, youtube, facebook en twitter (die laatste twee worden sowieso eigenlijk alleen maar door volwassenen gebruikt), integendeel.

Die apps zijn niet het probleem en tieners van nu zijn geen www-vreemde Heidi’s, maar wel gevoelig voor hysterische likes en haat en geven om ergens bij te horen onbedoeld veel geld uit. En daarin verschillen ze niet van volwassenen. Het probleem schuilt meer in de terloopse opmerking van Pippi dat ze naar haar kamer gaat omdat ze heeft afgesproken met vrienden en dat doet omdat haar ouders er toch nooit zijn omdat ze moeten werken.

Het knappe van de voorstelling is dat deze boodschap is verpakt in een ijzersterke mash-up van kinderboeken, films en speelgoed die de ouders meteen herkennen en vloggers en tiktokkers die tieners meteen herkennen; van de echte en virtuele wereld. Die werelden samenbrengen lijkt misschien onmogelijk. Maar voor beide is het devies: we hebben het nog nooit geprobeerd, dus we denken dat we het wel kunnen.

En oh, mollen meppen, daar zijn uiteraard apps voor.

Foto: Bowie Verschuuren