Tijdens het kijken naar Hehobros on tour ontstaan er af en toe generatiekloofjes in de zaal. Een van de rode draden is de online-wereld van Tinder en Grindr. De hardop voorgelezen vluchtige oneliners waarmee op die hetero- en homodatingapps wordt gecommuniceerd zijn voor het jongere deel van het publiek niet veel meer dan pret. Voor het wat rijpere deel symboliseren ze een kille wereld van om aandacht en platte seks schreeuwende sneue types.

De cabaretier Pepijn Schoneveld en de acteur Kevin Hassing, respectievelijk He(tero) en ho(mo) en de beste vrienden (bros) maken als Hehobros een wekelijkse online comedyserie voor de VPRO. Waarin de hetero en de homo elkaar bijpraten en elkaar de maat nemen. Blijkbaar is dat aangeslagen want hun Hehobros on tour gaat vergezeld met de aankondiging: ‘De online hit nu in het theater’.

Het zal een van die generatiekloofjes zijn waardoor ondergetekende geen weet had van deze ‘online hit’. Ach, iets online wordt al snel een hit genoemd. Op de VPRO-site zijn vele korte filmpjes te vinden met dialogen tussen de twee heren, waarin Hassing voortdurend de homograppen, vooroordelen en vragen van de lichtelijk opgefokte en onzekere Schoneveld kalm pareert. Andersom weet hij als gayman niet terug te meppen met evenzo clichématige heterograppen. Die moeten er toch wel zijn, zou je denken.

Hoe dan ook, de gesprekjes in een kroeg, een restaurant of op straat zijn vaak grappig in hun alledaagsheid. Die setting van de filmpjes werkt eraan mee dat er sfeer en reuring is; iets dat in het theater, met slechts een grote witte tafel en twee witte stoeltjes wordt gemist. Inhoudelijk verschilt het niet veel: Hassing legt problemen voor aan Schoneveld, of wil tot hem doordringen, maar de cynische hetero zit voortdurend te zieken. Hij legt met tegenzin seks tussen hetero’s uit en hoe een vagina werkt, imiteert Hassing als homoseksuele luchtverkeersleider (want dat zou deze willen worden), maar krijgt het Spaans benauwd als Hassing hem over zijn velourstruitje streelt.

Met Hehobros on tour bestormen de twee de cabarethemel niet. Het is tachtig minuten sketch na sketch, best geestig en onderhoudend. Met Schoneveld als de behoudende angsthaas, die met een grap of kwinkslag zijn ongemak maskeert die hij diep van binnen toch voelt bij zijn ondernemende homovriend. Die treitert hem op zijn beurt uit zijn comfortzones door hem uit te dagen tegen een man in het publiek te zeggen dat hij hem aantrekkelijk vindt.

Zulke interessante momenten, waarin je je afvraagt waarom dat nou ongemakkelijk is, waarom gedrag en gevoelens ‘typisch hetero’ of ‘typisch homo’ zijn, wil je in een theater zien, maar daarvan telt dit programma te weinig. Het meeste is te simpel eenrichtingsverkeer van hetero naar homo, gericht op de lach. Terwijl het een stuk spannender en vernieuwend zou kunnen zijn als de vooroordelen en de grappen ook eens de andere kant op zouden gaan.

Foto: Annemieke van der Togt