Op het podium staat een activiste. En daar hoort natuurlijk een bandana bij en een witte overall, een passende outfit voor als je leuzen op een doek wil schilderen of de barricade wil beklimmen. Vijfhonderd weeskinderen die klem zitten in een Griekse asielhel, racistische schurken die van hun sokkel moeten worden getrokken, Thierry Baudet die de meest liederlijke onzin verkoopt over de volgens hem nimmer oprakende bodemschatten en de regering die verdomme in actie moet komen om de kleine theatertjes te redden. Sanne Wallis de Vries is klaar voor de strijd.

Omdat zij haar voorstelling Kom dit najaar niet kan spelen door de corona-ellende, heeft Sanne Wallis de Vries het interactieve tussendoortje Heel gemaakt voor de theaters die hun volledige zaalcapaciteit niet kunnen gebruiken. Want thuis blijven zitten en eindeloos nadenken over de knokige dode reumahandvorm van gember of de onlogische teksten van Nielson was geen optie. Zij werd langzaam niet goed en gek. Dus als het even kan weer snel het theater in.

Het liefst zou zij door de zaal gaan met haar microfoon om het publiek aan het woord te laten, maar dat vond de directie van Carré toch niet zo’n goed idee. Ook alle andere theaters zullen waarschijnlijk beducht zijn voor controlerende BOA’s met een meetlat. Dus daarom werd alleen de eerste rij met een hengelmicrofoon bereikt. Uit die bezoekers wist de gevatte Wallis de Vries genoeg materiaal te trekken, zelfs toen een bezoeker absoluut geen trek had om te vertellen wat haar de laatste maanden dwars heeft gezeten.

Zeven jaar geleden speelde Wallis de Vries samen met Paul Groot een geweldige voorstelling over het leven van Adèle Bloemendaal. Voor Heel heeft ze een paar topliedjes uit die kist gehaald, die sterk werden begeleid door pianist Ed Boekee: De vleselijke woning over het verval van het menselijk lichaam (tekst: Hans Dorrestijn, muziek: Martin van Dijk) en het botergeile Vingerlied (tekst: Flip Broekman, muziek: Martin van Dijk), hetgeen een zalige mengeling van gêne en vrolijkheid door de zaal deed gaan. Aangezien Wallis de Vries zich daardoor fijn in de stemming had gezongen, kon er ook nog een uiteenzetting over dickpics en een openhartig en uiterst geestig verhaal over een reis naar Mexico overheen, waarin seks en de wraak van Montezuma om voorrang streden.

De laatste tijd maakt Wallis de Vries zich vooral druk om de lamlendige houding van Rutte en minister Van Engelshoven als het gaat om het financiële ravijn waar de kunstsector in dreigt te vallen. Zij kunnen een voorbeeld nemen aan Angela Merkel die de kunst wel op waarde weet te schatten. Na een verkleedpartij op het podium veranderde Sanne Wallis de Vries in de Duitse bondskanselier en kreeg het publiek makkelijk mee in de dans met de armen van de Merkel-shake.