Marie Goeminne maakte al een aantal voorstellingen bij Dansmakers Amsterdam. Voor haar nieuwe stuk Have I Been Here Before nam ze de dood als vertrekpunt. Roerloos liggen twee vrouwen op de vloer. Een derde vrouw staat rechtop en aanschouwt de situatie. Langzaam benadert ze een van de lichamen. Even later gaat zij voet voor voet op de borstkas staan. Haar volle gewicht lijkt het vrouwenlichaam onder zich onbewogen te laten.
Door haar aanrakingen ontwikkelt zich gaandeweg interactie tussen de twee en komt ze tot leven. Tijdens de veertig minuten dier hierop volgen wentelen en draaien de drie vrouwen om tussendoor weer tot stilstand te komen. Er wordt toenadering gezocht, ze liggen tegen elkaar om vervolgens weer in een gezamenlijke modus van ademen en bewegen te komen, als doorlopende cycli van leven en dood.
In Have I Been Here Before is het toneel leeg, op een videoprojectie op de vloer die het speelvlak in tweeën deelt na. De helft van de vloer is leeg, op de andere helft is de schaduw van een langzaam wuivend bladerdak te zien. Net als de vrouwen die langs beide kanten draaien, wisselen de projecties regelmatig van kant.
De voorstelling bevat een aantal mooie beelden, zoals van de lichamen die uitgestrekt op de vloer liggen , en door de bewegingen in de videoprojectie op golven lijken te drijven. Of de frase waarin de vrouwen hand in hand een rondedans maken, zoals op het schilderij ‘La Danse’ van Matisse. De elektronische compositie van ruisende bladeren en suizende windvlagen zwelt op momenten aan of verstomt langzaam. De wisselwerking tussen de performers, de video en muziek is evenwichtig en versterkt elkaar.
Toch knaagt er wat tijdens het zien van Have I Been Here Before. Dat heeft er mee te maken dat het thema vrij eenduidig is uitgewerkt en soms wat letterlijk wordt, met lichamen die als een zielloze lappenpop tot leven worden gewekt. Waarom de choreografie door drie vrouwen wordt uitgevoerd blijft onduidelijk tijdens de voorstelling. Dat is jammer, want de poëtische weg die aanvankelijk wordt ingeslagen brengt in Have I Been Here Before na verloop van tijd te weinig verwondering.
Foto: Eva Gjaltema
