Volgens de een is geluk een warm geweer, volgens de ander een keuze. Of een jurk. Grote en kleine denkers waagden zich aan een definitie, de meeste gewone mensen streven het na.

Je kunt niet verwachten dat als Club Guy & Roni een voorstelling Happiness noemt, je vlinders gaat zien fladderen, bloempjes ziet bloeien en een groot, warm gevoel zich van je meester gaat maken. Niet na de explosieve trip Naked Lunch en het zwartgallige Phobia. Het programmablaadje maakt dat direct al duidelijk, getuige de zin ‘geluk is overschat, vind je niet?’, gevolgd door de oproep je bitterzoete verhalen te delen met de makers. Zij zullen de krankzinnige, trieste dan wel pijnlijke verhalen dan online delen.

En mochten we nog hopen dat het mee zou vallen dan schudt het decor ons direct al wakker uit deze roze droom. Van de felgekleurde neonletters boven de speelvloer die het woord ‘happiness’ vormen is een letter kapot. De speelvloer zelf wordt voor het grootste deel in beslag genomen door een object dat nog het meest aan een boksring doet denken. Gaandeweg de voorstelling worden zwart-witte doeken opgetrokken die het geheel in een nog duisterder context plaatst.

Happiness gaat dan ook helemaal niet over geluk, maar over verborgen wensen en dromen. Over die kant van mensen die ze niet durven laten zien, waardoor ze juist de staat van geluk niet kunnen bereiken. Omdat het masker van burgerlijkheid hun in de weg zit.

Losjes geïnspireerd door de film met de gelijknamige titel van Todd Solonz presenteert choreograaf en regisseur Guy Weizman een familie waar die verborgen driften langzaam naar de oppervlakte komen. Een pijnlijk proces, omdat de omgeving nou niet direct begripvol reageert.

In zijn bekende genre-overschrijdende stijl en in een adembenemend tempo breekt Weizman een lans voor de onaangepasten. De brave burgerman Dimitri (weer een glansrol van Igor Podsiadly) die zijn afwijkende seksuele voorkeuren niet binnenskamers kan houden of de exorbitante Brooke die als aandachtsjunk voortdurend tegen de onverschillige werkelijkheid aanbotst.

Happiness is één groot pleidooi voor een massale coming out. Daarmee loopt de voorstelling het risico een soort Canal Parade te worden, maar dat weet Weizman slim te omzeilen door strijk-en-zet ‘gewone’ mensen het podium op te sturen. In neutraal grijze kledij bezien ze de ingewikkelde zoektocht naar geluk van de personages. En ze veroordelen niet. Sterker nog: ze nemen voorzichtig deel aan deze collectieve zoektocht. Misschien herkennen ze er wel iets in.

Die zoektocht begon overigens al eerder dit jaar toen de dansers incognito als Happiness Crew deelnamen aan het tv-programma Holland’s Got Talent. Na hun optreden sprak jurylid Chantal Janzen de gedenkwaardige woorden ‘heel gek, heel raar maar ook briljant’.

Wie ben ik om dat oordeel aan te vechten?

Foto: Knelis