Fijn dat operatheater als ondervertegenwoordigd genre op de Parade met deze toegankelijke pretvoorstelling toch wordt opgepikt. In Händel Goes Tinder vallen fragmenten uit opera’s van Händel samen met een nietszeggend plotje over een standaardtwintiger die – half uit verveling, half uit nieuwsgierigheid – de liefde van haar leven tracht tegemoet te swipen. Zo ontmoeten eenentwintigste-eeuwse beslommeringen en de achttiende-eeuwse muziek elkaar op het snijvlak van soapy comedy en opera.

Het uitgekauwde plotje heeft werkelijke niets om het lijf. Centraal staat het woelige liefdesleven van Dorinda (sopraan Channa Malkin), een aan de oppervlakte succesvolle millennial die ongelukkig in de liefde is. Op advies van haar trouwe vriendin Tatiana (Anastasia Kozlova) installeert ze datingapp Tinder op haar telefoon en gaat zodoende haar eenzaamheid te lijf.

De televisieschermen naast de speelvloer representeren Dorinda’s mobiel. Zo kijkt het publiek mee hoe Tatiana voor haar vriendin een profiel aanmaakt (‘Ik ben geen stewardess! En niet 23!’), wie Dorinda naar links of rechts swipet en de app-conversaties die ze naderhand met haar dates voert. Het levert een hoop (voorspelbare) hilariteit op, maar niets meer dan dat.

Spel en plotlijn zijn volledig over de top en gespeend van elke nuance. Malkin speelt haar personage met veel zelfspot: vrijwel voortdurend bewapend met danwel een bak Ben & Jerry-ijs, danwel een flesse witte wijn, gaat ze haar liefdesleven en -verdriet te lijf. Wat opvalt is haar mimiek, waarin ze haar eigen woord en daad meteen lijkt te becommentariëren. Het is jammer dat haar spel niet meer ruimte krijgt.

In houterige, expliciete scènes (script en regie: Michael Diederich) overtuigt Tatiana haar na elke afwijzing weer een nieuwe man te liken. Zo ontvouwt zich een herhalende sequentie aan voorspelbare liefdesdecepties. Verrassend daarin zijn de korte operafragmenten – waarbij Malkin wordt begeleid door Kozlova (viool), Avinoam Shalev (klavecimbel), Izhar Elias (gitaar) en Tony Overwater (violone). Op de beste momenten komen dan ontroering en banaliteit ineens mooi samen, bijvoorbeeld wanneer Dorinda haar gekooide nachtegaal bezingt maar hem ondertussen wel dronken probeert te voeren, of de scène waarin ze (off stage) het bed deelt met een van haar Tinderdates. Dan is dit concept op zijn sterkst.

Al met al is Händel Goes Tinder een toegankelijke kennismaking met opera in een dodelijk flauwe voorstelling.