Na drie afleveringen vonden Lieneke le Roux, Cystien Carreon, Mylène d’Anjou en de andere dames het blijkbaar mooi geweest. Geen gepowervrouw meer voor hun. Bij Bos Theaterproducties werden bittere tranen geschreid. Ze hadden met de serie over hedendaags vrouwenlief en -leed een dikke hit in huis waarmee ze nog jaren door konden. Nieuwe thema’s dienen zich immers voortdurend aan. Ook regisseur Bruun Kuijt wilde nog wel verder. Maar ja, de dames dus niet. Le Roux en d’Anjou genoten ondertussen van hun coproductie Echte liefde en Carreon heeft het samen met haar dochter veel te veel naar haar zin in Puk van de Petteflet. En zonder hun deelname ben je in één klap het superpowervrouwentrio kwijt.

Dus moest er een list verzonnen worden. Je wilt dat in de loop der jaren opgebouwde publiek niet zo maar weer kwijtraken. Welke briljante geest er mee voor de dag is gekomen vermeldt de flyer niet, maar doortrapt is het. Powered by staat er nu voor Powervrouwen, wat zoveel zeggen wil als ‘met de zegen van’. Het is een wat loze term die vooral bedoeld is om een en ander wat cachet te geven.

Want, hooggeacht publiek, met de succesvolle Powervrouwen-reeks heeft Guilty pleasures niets te maken. U wordt voor het lapje gehouden. Dat zou geen enkel probleem zijn als u daarvoor in de plaats onthaald werd op een overdonderende show met zang en dans en de nodige ooh-la-la’s vanwege die ‘heimelijke genoegens’. Niets van dit al. De voorstelling is een aaneenrijging van korte tot ultrakorte scènes die nergens ook maar pretenderen iets anders te willen dan goedkoop scoren.

Het begint met een potpourri van wat de heimelijke genoegens zouden kunnen zijn van… ja, van wie eigenlijk? Dansen op zomerhitjes van te lang geleden, met bijbehorende danspasjes. Slagroom rechtstreeks uit de spuitbus in je mond spuiten. André Rieu mooi vinden. Van John Denver houden. Gaap gaap.

Even lijkt het erop dat de dames daar zelf ook tijdig achter zijn gekomen en is er een dialoog over wat nu eigenlijk een guilty pleasure is. Nou ja, dialoog. Na vijf zinnen is het punt gemaakt. ‘Wat normaal niet mag, mag vanavond wel’, klinkt het. We wachten vol spanning af, zeker als er aan toegevoegd wordt dat er ‘out of the box’ gedacht gaat worden.

Seks is het niet want zelfs op Linda’s zomerweek gaat een workshop ‘handwerken’ over masturbatie. André Hazes ook niet want die is al lang toegetreden tot het pantheon van de hoge cultuur. Nee, geloof het of niet, in de kringen van deze dames is opera de ultieme guilty pleasure. Opera!

Wat is er in vredesnaam met regisseur Bruun Kuijt gebeurd tijdens de repetities? Waarom heeft hij dit laten passeren? Alleen omdat hij kon beschikken over een operazangeres (Aylin Sezer) die ook nog een beetje komisch talent bezit?

Het hobbelt van het ene stuitende cliché naar het andere in deze mislukte voorstelling. De verkleedpartijen lijken belangrijker dan elk ander onderdeel. Liedjes worden er in een paar minuten doorgejast, scènes zijn onevenwichtig van opbouw, de dansjes ultrakort. In dit jachtige gebeuren staan Peggy Vrijens, Kim Pieters, Ruben Anthony en Milena Haverkamp nog best hun mannetje (excusez le mot) maar het is allemaal zo flinterdun, zo verschrikkelijk open deur.

Drie straathoeren die in afwachting van een klant praten over het lezen van Donna Tartt en het luisteren naar Mahler, hoe durf je dat nog te tonen na de LOI-reclames van weleer. Of bedoelen ze dat met ‘bevrijden van de schaamte’? Gewoon een leuk idee jatten.

We moeten wachten tot het laatste kwartier totdat er iets memorabels gebeurt. Eerst is er een geweldige waanzinscène van Peggy Vrijens, die aan haar kaptafel met alle voor de grijp liggende gebruiksvoorwerpen een geweldige act maakt. En dat CDA-kopstukken als De Hoop Scheffer, Balkenende en Buursma daarna van Haverkamp de verantwoordelijkheid in de schoenen geschoven krijgen voor haar schuldgevoel is op zijn minst verrassend.

Met guilty pleasures heeft dat allemaal weinig te maken. De mooiste daarvan, want de gruwelijkste, krijgen we nog, van Kim Pieters. Nadat ze ons in mierzoete woordjes heeft verteld over de zachte huid van haar slapende kindertjes, en hoe ze hun vingertjes in haar handen neemt, slaat haar verhaal ineens om. ‘Het liefst zou ik die vingertjes verpulveren, helemaal kapot willen knijpen!’ Want diezelfde lieve kindertjes halen haar overdag het bloed onder de nagels vandaan. Van dat soort lugubere, heimelijke fantasieën had ik er wel meer willen zien.

Tot slot mag Sezer nog de sterf-aria uit La Traviata zingen. Dat doet ze hartverscheurend mooi maar nagenieten is er niet bij. Want daar heeft Ruben Anthony de volgende meezinger alweer ingezet.

Zoveel gemorst talent in één voorstelling, het is doodzonde.

Foto: Bullet Ray