Op dinsdagochtend om acht uur verschijnt het eerste deel van het vierdelige geluidswerk Guided Choreography for the Living and the Dead in de mail. Het is een fragment van zes minuten dat start als een geleide meditatiesessie. Een zwoele, rustige stem roept de luisteraar in Amerikaans Engels op om rustig te gaan zitten, een paar keer diep adem te halen, in zijn lichaam te keren en zijn voeten te voelen. Dan verandert de stem van toon en gaat zwoel fluisteren: ‘Your ears, your ears, your ears. Take it. Take me…‘
Choreography for the Living and the Dead is een geluidswerk van Faye Driscoll. In het kader van SPRING@home wordt het werk verdeeld over vier dagen aan de bezoekers gemaild. Elke mail bevat een geluidsfragment van zes tot tien minuten en de bezoeker wordt gevraagd deze elke ochtend op dezelfde tijd te openen om zo de beste ervaring van de voorstelling te krijgen. De fragmenten dragen de namen ‘Oh, Holy Hole!’, ‘Recycled Bitch’, ‘Search Engine’ en ‘I want your body’.
De namen geven meteen goed de toon van het werk weer. Discroll drijft op dadaïstische wijze de spot met meditatiesessies en yogalessen van millennials die al scrollend op hun telefoon hun matje uitrollen om vervolgens een selfie te nemen.
Met teksten als ‘Let your face become a cracked anisocial mirror. Allow your personality to fall fall fall into a puddle at your feet’, nodigt zij de luisteraar uit om een ongewone bodyscan te doen. Steeds als die even vervalt in een normale geleide ontspanningsoefening, volgt er een onverwachte opmerking. Ons lichaam wordt gereconstrueerd tot iets bizars. Zo zijn we kleine konijntjes met palmen op ons bekkenbodem en vingers als zeewormen.
Faye Discroll is een artiest en choreograaf die haar onconventionele werk in verscheidene kunstinstellingen en festivals, waaronder La Bienalli de Venezia en Tanz im August, heeft gepresenteerd. Met Guided Choreography for the Living and the Dead stond zij aanvankelijk live in de theaters, voordat zij het werk ook online beschikbaar stelde. In de audiowerken geeft zij de luisteraar aanwijzingen, zoals zij dit ook aan dansers in haar choreografieën zou doen, en nodigt zij ons uit om ons lichaam te onderzoeken en onze grenzen te verleggen.
De teksten met vaak seksuele toon maken Guided Choreography for the Living and the Dead vaak ongemakkelijk om naar te luisteren. De stem presenteert zich als iemand die er altijd voor ons is, iemand die wacht op ons lichaam en lieve woordjes in ons oor wil fluisteren, terwijl wij te druk bezig zouden zijn om onze verlangens te bevredigen met likes op sociale media.
Het derde fragment gaat dan ook over hoe de apps op onze telefoons al onze verlangens vertegenwoordigen. ‘And as you exhale, you allow all the news, texting, emails, social media scrolling to move down through your throat and out your elbows, wrists and back into your fingertips… Feel all the images of you on the internet splash back up your arms into your lungs and spill over your grieve out of your pours and down into your genitals.’
Naast elementen uit yoga, meditatie en misschien zelfs psychotherapie, doen de beelden van Discroll denken aan gaga oefeningen van de Israëlische choreograaf Ohad Naharin. Zo wordt de luisteraar gevraagd zijn tong te voelen als een dikke substantie, deze uit te steken, te onderzoeken hoe deze buiten de mond kan bewegen om vervolgens te vervallen in gibberish.
Door de dagen heen voelt de stem steeds meer als een enge stalker, die de luisteraar elke ochtend de dag wil laten starten met een nieuw vervreemd en oncomfortabel gevoel. Sommigen zullen het loven, anderen verafschuwen. Er lijkt verder geen opbouw te zitten in de vier fragmenten, al is het laatste deel het meest seksueel getint en poogt het de meest fysieke sensaties op te roepen. De stem vraagt ons zwoel fluisterend om ons lichaam aan haar te geven. ‘I want your body…’
Foto: Maria Baranova
De Living, een stuk van de Duitse regisseur Ersan Mondtag, intrigeert door het woordeloos drama van een zwarte vrouw. Dat ontrolt zich in spiegelbeeld voor onze ogen. Alles is hier zwanger van betekenis. Helaas mist de voorstelling de scherpte om echt een punt te maken. (meer…)
Grensgebied. Land tussen twee landen in, een gebied om te passeren, niet om te blijven. Zoals het strand grensgebied is tussen land en zee. Het heeft verder geen functie, geen bedoeling. Maar niettemin is het cruciaal, en alom vertegenwoordigd op alle mogelijke schalen. En daar, in dat grijze gebied, doemt ineens een figuur op – in de […]
Living in oblivion is een film over het maken van een low-budgetfilm, waarin het privéleven en het werk van de personages met elkaar verstrengeld raken. Regisseur Laurens Krispijn de Boer, afstuderend aan de regieopleiding Amsterdam, maakte een theaterbewerking van de film uit 1995. Deze toneelbewerking volgt de film nauwgezet, maar kent toch een andere uitwerking. […]
Alida Dors is van oorsprong hiphopdanseres en maakt ondertussen alweer een aantal jaren eigen stukken. Dors is een van de choreografen die tijdens het Holland Dance Festival in het New Talents-programma van Korzo producties te zien zijn, en zij creëerde de choreografie Living Apart and Together voor vijf dansers. Hiphop is nog steeds de bron, […]
