‘Hoe kun je verwachten authentiek te zijn als je hetzelfde doet als iedereen?’ Sterre uit tegenover haar vriend Timotheus (‘Nooit Tim’) het ultieme dreigement voor de moderne jonge grotestadsbewoner: ze zou hem inauthentiek kunnen gaan vinden.

Regisseur Eva Tijken en schrijver Daan Windhorst maken als eerste gezamenlijke productie de vaardige hipster-satire Grootstad, dat speelt in het trappenhuis van de Stadsschouwburg Amsterdam (de SSBA Salon). Tijken studeerde vorig jaar af aan de regieopleiding en is een van de Nieuwkomers van Orkater, Windhorst is de satiricus van dienst bij De Correspondent en schrijver van de tv-serie Suspicious minds.

Grootstad gaat over het stelletje Joost (Sander Plukaard) en Sterre (Stefanie van Leersum), die hun burgerlijke leventje in Zwolle inruilen voor een geërfd appartement naast de Stadsschouwburg in Amsterdam. Hij is aan huis gebonden door iets aan z’n been, en tijdens haar zoektocht naar een Jumbo ontmoet ze hipster Timotheus (Steyn de Leeuwe), die haar langzaam zijn wereld in trekt van slam poetry, microbrews, bio-winkels annex koffiebars en feestjes in anti-anti-kraakpanden.

Windhorst heeft een buitengewone satirische gave. Soepel en met veel goede grappen schetst hij een hyperbolisch portret van moderne snobs die tegen de klippen op de schijn hoog houden. De tragiek van de hipster is nu juist dat hij of zij een snob is die authentiek wil zijn. Van Leeuwe is op dreef als überhipster Timotheus, compleet met lang vest en man-knot, maar hij heeft dan ook de beste oneliners. Van Leersum is het arrogante tutje dat al snel haar leermeerster overtreft in dikdoenerij. Plukaard is een beetje onopvallend als de bedeesde Joost, maar gelukkig mag hij even shinen als slam poet.

Minder geslaagd zijn de verwijzingen naar Kafka. In het huis naast de schouwburg hoort het stel elke avond Gijs Scholten van Aschat donderen in een toneelbewerking van De gedaanteverwisseling, waarin een onbetekenende verkoper op een morgen wakker wordt als monsterlijk insect. Het is niet helemaal duidelijk wat de makers hiermee willen. Is Sterre het monster? Of de aan huis gebonden Joost? Doet het ertoe? Het is een iets te pretentieus motief, en je krijgt het idee dat dezelfde gedachte ook met nog een paar grappen verteld had kunnen worden.

Uiteindelijk is het vooral de satirische aanpak die naar meer doet verlangen. Daarmee hebben Tijken & Windhorst echt iets te pakken. Zeker voor hun publiek, waarin opvallend veel dezelfde monturen, knotjes en coltruitjes te zien waren als op het toneel.

Foto: Laila Cohen