Toen hij geboren werd, zat er confetti in zijn placenta. Zo’n showmannetje is Yuri Disseldorp. In het mini-Paradetentje Mineac speelt hij het minicabaretvoorstellinkje Grab, dat gebaseerd is op publieksparticipatie. Al is er weinig ruimte voor, in het stomende hokje.

Na een inleiding buiten over de entertainer die hij is, neemt Yuri Disseldorp zijn publiek mee het tentje in. Tweeëntwintig stoelen kunnen er net in, maar er komen nog flink wat staanplaatsen bij.

Centraal staat een schaal met blauwe en witte ballen met letters en cijfers. Die staan voor de ‘sensationele sketches, pijnlijke personages en platte poëzie’ die hij ons belooft. Het publiek bepaalt wat hij gaat spelen; iedereen mag een balletje trekken.

Maar voor het zover is, is er wat toelichting nodig. De mededeling dat hij officieel gediagnosticeerd is met ADHD komt niet als een verrassing. Zijn presentatie is innemend, enthousiast, energiek, om het woord overspannen maar te vermijden. Dat gaat hem wel ergens brengen.

Maar waar gaat het over? Disseldorp komt met de klassieke cabaretthematiek van middelbareschoolleed: het mooie meisje dat je steeds maar niet durft te benaderen en als je het dan toch durft, doe je iets stoms. En dan heeft ze natuurlijk een indrukwekkende vriend die met je wil knokken. In dit geval werd het slachtoffer gered door zijn eigen vriend. En dat leidt tot bespiegelingen over de waarde van vriendschap en de oproep om dat hier en nu te laten zien met een verbroederende knuffel.

Yuri Disseldorp (1990) was student Toerisme en Hospitality, entertainer en straatartiest, deed een theateropleiding en werd cabaretier en acteur. Daar heeft hij zeker wat van opgestoken. Hij vertrouwt erop dat hij met zijn enthousiasme het publiek wel meekrijgt, en dat lukt ook redelijk, maar uiteindelijk kan een beetje inhoud ook geen kwaad. Yuri Disseldorp, wat heb je ons te zeggen?