Toen hij geboren werd, zat er confetti in zijn placenta. Zo’n showmannetje is Yuri Disseldorp. In het mini-Paradetentje Mineac speelt hij het minicabaretvoorstellinkje Grab, dat gebaseerd is op publieksparticipatie. Al is er weinig ruimte voor, in het stomende hokje.
Na een inleiding buiten over de entertainer die hij is, neemt Yuri Disseldorp zijn publiek mee het tentje in. Tweeëntwintig stoelen kunnen er net in, maar er komen nog flink wat staanplaatsen bij.
Centraal staat een schaal met blauwe en witte ballen met letters en cijfers. Die staan voor de ‘sensationele sketches, pijnlijke personages en platte poëzie’ die hij ons belooft. Het publiek bepaalt wat hij gaat spelen; iedereen mag een balletje trekken.
Maar voor het zover is, is er wat toelichting nodig. De mededeling dat hij officieel gediagnosticeerd is met ADHD komt niet als een verrassing. Zijn presentatie is innemend, enthousiast, energiek, om het woord overspannen maar te vermijden. Dat gaat hem wel ergens brengen.
Maar waar gaat het over? Disseldorp komt met de klassieke cabaretthematiek van middelbareschoolleed: het mooie meisje dat je steeds maar niet durft te benaderen en als je het dan toch durft, doe je iets stoms. En dan heeft ze natuurlijk een indrukwekkende vriend die met je wil knokken. In dit geval werd het slachtoffer gered door zijn eigen vriend. En dat leidt tot bespiegelingen over de waarde van vriendschap en de oproep om dat hier en nu te laten zien met een verbroederende knuffel.
Yuri Disseldorp (1990) was student Toerisme en Hospitality, entertainer en straatartiest, deed een theateropleiding en werd cabaretier en acteur. Daar heeft hij zeker wat van opgestoken. Hij vertrouwt erop dat hij met zijn enthousiasme het publiek wel meekrijgt, en dat lukt ook redelijk, maar uiteindelijk kan een beetje inhoud ook geen kwaad. Yuri Disseldorp, wat heb je ons te zeggen?
Yuri Disseldorp
auteur: Yuri Disseldorp (teksten)
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
Een wit canvas hangt prominent in het toneelbeeld. Of was het rood? Of blauw? Groen? In Kunst lieten zes regisseurs hun visie op Yasmina Reza’s toneelstuk los: het levert een veelkleurig palet op over de meerduidigheid van kunst en vriendschap. (meer…)
‘Een magistrale, stralende zon. Een magistrale, stralende zon. Een magistrale, stralende zon.’ Stel je een grote Brabantse schuur voor, vol grote Brabantse boeren, die voorafgaand aan een optreden van de Britse rockband The Pretty Things, ineens een dichter voor hun kiezen kregen. Aanvankelijk werd hij weggehoond, maar Johnny van Doorn, aka Johnny The Selfkicker, aka nog een hele hoop andere zelfverzonnen bijnamen, krijgt het voor elkaar om het publiek in de afgeladen hal gezamenlijk een half uur lang de slotregel mee te laten scanderen. A.F.Th. Van der Heijden was erbij en schreef later dat er ‘een collectieve bevangenheid’ heerste. (meer…)
In Melanine ten strengste verboden vertellen Gavin-Viano & Wisdom Lanes het waargebeurde verhaal van de ‘Scottsboro Boys’, negen zwarte tieners die in de jaren dertig ten onrechte werden veroordeeld voor verkrachting. (meer…)
Precies honderd jaar geleden – Vlissingen, 1919 – veroverde een illustere tweeling het land met hun mystieke kunsten. Acts waarvoor je honderd jaar eerder nog de brandstapel opging, maar waar het volk inmiddels in groten getale op afkwam en graag geld voor neerlegde. (meer…)
‘Why does it feel so good when it hurts so bad?’ Deze spannende voorstelling van YoungGangsters en DOX begeeft zich op de fluïde grens tussen vechten en dansen, tussen geweld en esthetiek – en doet daarmee een indirecte uitspraak over ons kijkgedrag. Want dat we zoveel schoonheid uit zulk bruut geweld kunnen destilleren, is toch eigenlijk behoorlijk alarmerend? (meer…)
