The ageing body, het ouder wordende lichaam, is een van de thema’s in het Holland Dance Festival. Dansen is voor alle leeftijden, dat is het idee. Ik heb niemand horen zeggen dat dansers boven de zestig verboden moeten worden, maar het kan natuurlijk geen kwaad om nog eens te wijzen op de heilzame kanten van de dans. Na de Koreaanse oma’s van de Eun-Me Ahn Company volgde een voorstelling waarin PRA Muziektheater amateurs en professionele performers samenbrengt.

Er is een reclamefilmpje waarin een kittige aerobicsinstructrice een zaaltje komt binnenstormen, de ghettoblaster aanzet en haar pittige les komt geven, met hoog opgegooide benen en schuddende billen. Haar publiek bestaat uit ouderen die voor de bingo zijn gekomen. Had ze maar een goede bril moeten kopen. De senioren zijn even overdonderd, maar doen toch mee, met al hun hulpmiddelen.

Het ziet er niet belachelijk uit, maar toch, oude mensen die ‘jonge bewegingen’ maken, het werkt komisch. Maar waarom eigenlijk? Door het mutton dressed as lamb-effect? Het spotje maakt je er in ieder geval van bewust dat er een relatie is tussen beweging en leeftijd.

PRA Muziektheater (ook voor dansvoorstellingen) werkt aan de verbinding van verschillende leefwerelden. In het Holland Dance Festival krijgen de theatermakers onder leiding van Monique Masselink de steun van de dansers/choreografen Andrea Beugger en Dries van der Post. Ze staan op het podium met twintig andere dansers, meest van gevorderde leeftijd.

Alle dansers (achttien vrouwen, vier mannen) staan achter op het podium met de ruggen naar de zaal, behalve een. Zij draagt in een microfoon een gedicht voor. In het Italiaans spreekt zij van sterven, jeugd en dansen, maar zonder vertaling krijg je de essentie niet mee.

Daarna ontrolt zich een choreografie van wiegen, wijzen, arm- en handgebaren, groepsvorming en individuen die uit de groepen loskomen. Met spiegels bekijken ze elkaar en de wereld. Van de dansers worden ook acteerprestaties gevraagd. Dat gaat de een beter af dan de ander, net zoals dansen, maar de voorstelling is niet gericht op artistieke kwaliteit. Het gaat eerder om empowerment.

Ik heb moeite met de uitgangspunten van Good (Old) Times: Into My Arms, en daarom vind ik het lastig om er een recensie over te schrijven. In de eerste plaats: waarom zouden ouderen niet bewegen, bijvoorbeeld in de vorm van dans? Er is volop aandacht voor het actief houden van mensen op leeftijd. In het praatje vooraf vertelt een jonge man dat je nooit te oud bent om jezelf te blijven uitdagen. Goh. In de voorstellingen spreken de dansers om beurten een regel in de microfoon die iets over hen zegt. ‘Ik hou er niet zo van om op te vallen. Ik weet eigenlijk niet of dat waar is.’ Anderen bekennen een verhouding te hebben gehad met een getrouwde man, spullen gepikt te hebben bij V&D, een orgasme te hebben geveinsd of een rekening van een ex te hebben leeggehaald. Een vrouw wilde vroeger een jongetje zijn omdat je dan tegen een boom kan plassen.

Wat is hiervan de bedoeling? Het publiek overtuigen dat ouderen ook best pittig zijn en eigenzinnige opvattingen hebben? Wie dacht dan dat dat niet zo was? Ik krijg van deze mensen helemaal niet het idee dat ze geëmancipeerd moeten worden, maar dat ze volop en zelfbewust in het leven staan. Het lijkt een beetje alsof PRA Muziektheater oudjes helpt oversteken die niet naar de andere kant van de straat willen. Aan het einde zingt Dries van der Post zachtjes ‘Into Your Arms’ van Nick Cave. Natuurlijk is dat lief en ontroerend, maar het heeft ook iets van mensen troosten terwijl ze niet hoeven te worden getroost.

PRA Muziektheater werkt ook in verzorgingshuizen. Daar zal deze manier van werken heel waardevol zijn, maar deze groep dansers lijkt dat helemaal niet nodig te hebben. Intussen denk ik dat de deelnemers een mooie tijd hebben gehad. In die zin is Good (Old) Times: Into My Arms een geslaagd project.

Foto: Sjoerd Derine