‘Chill the fuck out! Chill the fuck out!’ De drie spelers van Good Game (GG) ketsen hun verontwaardigde en opzwepende woorden door de zaal. Spelers als in acteurs, maar ook spelers als in gamers. Good Game (GG) is namelijk een voorstelling over gamen en de immense wereld van alles wat daarbij komt kijken, en is geschikt voor iedereen vanaf 13 jaar.
Het is een gepassioneerde ode aan het gamen, maar tegelijkertijd ook een prettige introductie in de gamewereld voor echte noobs zoals ik. Een meeslepende voorstelling die een mooi inkijkje geeft in datgene wat volgens sommigen de wereld van de toekomst zal vormen. De voorstelling is ontstaan door een samenwerking tussen uiteenlopende partijen: 35 jonge gamers die schreven, dansten en componeerden, gekoppeld aan muziektheaterplatform Het Geluid Maastricht, AskoSchönberg, Waag Futurelab, maar ook de verslavingszorginstelling Jellinek. Ze werden samengebracht door Studio 52nd, een theatergezelschap dat kinderen en jongeren het woord wil geven door hen te koppelen aan professionele kunstenaars. De vlotte regie is in handen van Gable Roelofsen.
In een eenvoudig decor met drie grote dozen, een lang semi-doorzichtig gordijn en een kleurrijk achterdoek bewegen Arne Luiting, Dionisio Matias en Ayisha Siddiqi op futuristische Crocs. Drie zeer diverse spelers die allemaal flarden van een eigen verhaal vertellen en zo de veelvormigheid van de gamewereld en -community belichten. Of het nou gaat om het tegenhouden van een konvooi met een scherpschuttersgeweer, om het zo zorgvuldig mogelijk besturen van een passagiersvliegtuig, om autoracen of om een levensechte kennismaking met een oude Vikinggemeenschap, allemaal benadrukken ze hoe meeslepend en verrijkend de games voor hen zijn.
Vaak vertellen ze ook hoe sociaal de online community is: dat je echte vrienden maakt, dat het hen helpt om gelijkgezinden te vinden. Specifieke aandacht is er voor het uiterlijk en de skins van personages. In een soort modeshow tonen de spelers prachtige en bizarre modieuze creaties, die ze deels ook tijdens de rest van de voorstelling dragen. Ook breekt Siddiqi een lans voor meer vrouwelijke diversiteit onder avatars. Maar de andere kant klinkt ook: ‘Ik geef niet zo om uiterlijk. Het maakt niet uit wat ik draag, ik speel toch met hetzelfde brein.’
Interessant aan Good Game (GG) is ook de choreografie (o.l.v. Winston Ricardo Arnon) en de composities (o.l.v. Brendan Faegre) van jonge gamers. Daarin zitten ontelbare verwijzingen naar games verwerkt. Het is echt een gemis dat ik als noob deze beeld- en muziektaal niet goed kan lezen en op waarde kan schatten.
De veelgebruikte kreet ‘Aan tafel!’ wordt gebruikt als symbool voor de fricties met ouders waar gamers vaak tegenaan lopen. Ouders vinden de online tijd van hun kinderen vaak te veel, terwijl die kinderen hun tijdbesteding als heel rijk en waardevol ervaren. Die strijd en uiteindelijk ook de verzoening die in Good Game (GG) wordt getoond, is het meest ontroerende deel van deze rake voorstelling die hopelijk op veel middelbare scholen zal worden gespeeld.
Foto: Jean van Lingen
