Omdat Beyond the Black Box, het jaarlijks festival voor hybride kunstpraktijken, dit jaar digitaal plaatsvond, maakt het Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond nu een analoge inhaalslag met twee double bill-programma’s. De eerste avond, met de voorstellingen GNAB◊RRETN¡ en A Number of Contradictions, Ignorances and Oddities, presenteert cross-overs tussen muziek en performance en tussen theater en documentaire. Deze omschrijving is een beetje kort door de bocht, want de kunstenaars mixen uiteenlopende disciplines. Het zijn gedurfde experimenten.
Alan Van Rompuy en Dounia Mahammed presenteren hun theatrale geluidsperformance GNAB◊RRETN¡ als een experiment in communicatie. Van Rompuy is een succesvol toetsenist en jazzpianist en Mahammed een expressieve actrice en schrijfster met beeldend talent. In GNAB◊RRETN¡ krijgt hun talent helaas te weinig ruimte om te schitteren. De makers lijken zich te verliezen in een overdosis experimenteerdrift met tekst, geluid en beweging.
Het toneelbeeld laat twee van de wereld vervreemde wezens zien in een psychedelisch decor van geluidscomputers en opeengestapelde lichtkubussen. Hun gewatteerde kostuums met brede schouders doen denken aan een retro-sciencefictionfilm. Met korte klanken en éénlettergrepige woorden leggen ze voorzichtig contact en langzamerhand ontwikkelt hun communicatie zich tot een grillige geluidscollage en een zelf gefabriceerde taal. De geluidscomputers zorgen voor veel nagalm, ritmische herhaling en stemvervorming.
De voorstelling heeft mooie momenten, zoals de scène met een songfestivalachtige lied waarin de twee elkaar vinden. Maar het samenspel in GNAB◊RRETN¡ blijft te introvert en doet denken aan langgerekte improvisaties tijdens een repetitieproces. Wat mist is een eindregisseur die de sterke momenten eruit tilt en een dramaturgische lijn aanbrengt, zodat het artistieke zoekproces Van Rompuy en Mahammed beter tot zijn recht kan komen.
In A Number of Contradictions, Ignorances and Oddities brengt het duo Kim Snauwaert en Anyuta Wiazemsky Snauwaert een verrassende vorm van documentair theater, die speelt op de grens van fictie en non-fictie. Zijn de twee kunstenaars écht getrouwd in het stadhuis van Gent met als doel een verblijfsvergunning voor de Russische Anyuta te verkrijgen? Of is het huwelijk gesloten tijdens een theatervoorstelling, waarvoor de bruiloftsgasten toegangskaarten kochten? En was het uit ware liefde? Of was het fraudeonderzoek van de immigratiedienst een beetje terecht?
De voorstelling begint met een rauwe vis, waarmee de twee elkaar om beurten op de voetzolen slaan. De scène is geïnspireerd op een Koreaans huwelijksritueel en vormt de opmaat naar een juridisch-filosofisch gesprek over definities van het huwelijk. Een ‘sustainable community’ komt het meest in de buurt, aangezien Kim en Anyuta Snauwaert ook een kunstenaarsduo zijn. Tussendoor spelen ze alledaagse scènes die beeldend vormkrijgen. De gebakken vis opeten aan een gedekte tafel bij kaarslicht, met een schaduwspel op de achterwand. De tulen bruidsjurken van het postorderbedrijf aanpassen en dansen op nostalgische ballroommuziek en een stevige techno-beat.
Hun spel blijft losjes en casual en ze spreken het publiek rechtstreeks aan. Acteren en vertellen worden afgewisseld met foto’s en sfeervolle filmbeelden. A Number of Contradictions, Ignorances and Oddities speelt een spel met de werkelijkheid, maar de actrices brengen het zeer waarachtig. Double bill #2 vervolgt met performer en choreografe Rósa Ómarsdóttir en scenograaf en beeldend kunstenaar Charlotte Bouckaert.
Foto: GNAB◊RRETN¡ van Dounia Mahammed, Alan Van Rompuy. Lieselot Siddiki
Het kan zo lekker voelen als je samen grenzen onderzoekt, oprekt. In de liefde. Met een partner. Of liggend onder je minnaar of minnares, waar je het al een jaar mee doet. Maar hoe werkt dat eigenlijk met collega’s, kennissen en onbekenden? Welke afstand mag je overbruggen en wat levert vooral ongemak op? (meer…)
Koen van Dijk, voormalig artistiek directeur van muziektheaterlaboratrium M-Lab, schrijft, regisseert en vertaalt musicals. In een reeks columns geeft hij een introductie op zijn geliefde genre. Vandaag: Over ‘the eleven o’clock-number’. (meer…)
Samen op zoek naar een duurzame werkcultuur binnen de culturele sector. Tijdens vier afzonderlijke festivals in België en Nederland gingen makers en curators met elkaar in gesprek over hun artistieke praktijk en over de manier waarop een meer solidair evenwicht kan worden bereikt. (meer…)
Geen acteur te bekennen in de performance-installatie van Kevin Trappeniers; de hoofdrollen in Ellipsis zijn weggelegd voor geluid en licht. Het werk maakt deel uit van een tweeluik waarin hij de relatie mens en techniek, en de daaruit voortvloeiende miscommunicatie, onderzoekt. Het is jammer dat Trappeniers wel erg weinig aanknopingspunten geeft om het werk te duiden. (meer…)
Water was wasser. Wat er was, was er. Was water wel wasser? When you say water, what do you mean? Wat bedoelt de speelster met al haar woorden die ze verknipt, aan elkaar plakt, weer uit de zinnen lospeutert, dan vertaalt waardoor er andere betekenisassociaties gemaakt worden? Het is een spel met woorden, vol poëzie, en zinnen die tot nadenken stemmen. (meer…)
