Wat is de waarde van een druppel op een gloeiende plaat? Je doet dapper mee aan een ‘random act of kindness’, maar wat levert het op? Als je, zoals Pieter Jouke, meerdere keren de Alpe d’Huez opfietst in een liefdadigheidsactie tegen kanker en je hebt daarna nog steeds geen kanker dan werkt zo’n actie blijkbaar perfect, maar of dat nou precies de bedoeling van die inspanning was. Een druppel op de gloeiende plaat levert een spannend gesis op, maar aan het eind van het jaar vullen al die druppels hooguit de bodem van een klein emmertje. Moet je het druppelen dan maar laten zitten?

We kennen Pieter Jouke van programma’s die grotendeels uit fijne klinkklare onzin bestaan. Samen met Ronald Snijders vormt hij een lekker duo dat in elk woord, in elk gebaar, in elke handeling de waanzin ontdekt. Ook dit jaar staat het duo meerdere avonden op het podium met Staat van Verwarring.

Maar als solist wil Jouke, die bij aanvang aan de zaaldeur staat om iedereen een hand te geven, blijkbaar toch meer. Zijn verhalen over de krijgskunst Krav Maga en de uiterst kritieke eerste levensfase van zijn zoon, zijn relaas over zijn eigen hartritmestoornis en het verslag van een familiereisje naar Afrika om de CO2 doelstellingen te halen zitten nog steeds vol onverwachte, zeer geestige wendingen. Maar overal sijpelt het serieuze thema van de avond door: zet je ego eens opzij en gun iedereen een tweede kans. Niet alleen dat kwetsbare baby’tje, maar ook die agressieve klootzak op straat.

Zo verdedigt Jouke vrijwel zonder tierelantijntjes komiek Louis C.K. in de #metoo-zaak die hem achtervolgt. Jouke keurt de opdringerig exhibitionistische masturbeeracties van Louis C.K. niet goed – de komiek is zelf ook zeer berouwvol door het stof gegaan – maar Jouke vindt het ronduit belachelijk dat zijn zaak in één adem wordt genoemd met die van Harvey Weinstein en Kevin Spacey.

Ieder weldenkend mens, die zich niet laat meeslepen in de soms hysterische uitwassen van de #metoo-discussie, zal het met Jouke eens zijn dat Louis C.K. een tweede kans verdient en dat het bespottelijk is dat hij voor de rest van zijn leven van het podium wordt geweerd. Maar toch kwam dit betoog nogal maf en ongemakkelijk over, omdat het programma daardoor uit balans raakte. Ernst en waanzin lopen in Gloeiende plaat heel verwarrend door elkaar. Daar komt nog bij dat het programma een paar keer behoorlijk inzakt, zoals in het verhaal over een moeizame zeiltocht in Kroatië. Te veel gestamel en te langdradig.

Gelukkig gunt Jouke ons na een levensvisie-lied (wanneer ben je een goede zoon, een fijne vader, een prima mens) met een fraaie tekst en doodsaaie muziek, een geweldig toetje over een geïmproviseerd kinderfeest in Albert Heijn, waar hij zijn gram haalt over het inruilen van caissières voor self-service kassa’s. Maar het gevoel van tweeslachtigheid over het programma wordt daarmee niet weggenomen.

Foto: Frans Berndsen