Tijdens het duet Glittergods/Stigma van Jesús de Vega is de catwalk tussen twee rijen stoelen gelegd waardoor de toeschouwers dichtbij dansers Revé Terborg en Pascal Sangl zitten. Een gehavende discobol ligt ergens in het midden van de witte strook die tijdens de voorstelling vele malen wordt afgelegd door de twee, vaak in tegengestelde richting. In beginsel langzaam en geconcentreerd, alsof er een vertraging plaatsvindt, later zijn ze schokkerig en nerveus. Revé Terborg straalt kracht uit, Pascal Sangl heeft de lichtheid van een balletdanser.
Tijdens het duet zijn op verschillende momenten tekstfragmenten op tape te horen. ‘We must be over the rainbow’ geeft een eerste hint waar de choreograaf naartoe wil. Als even later een compilatie van verschillende stemmen klinkt, krijgt de toeschouwer een weerzinwekkende stroom uitspraken van homofobie, een geloof in complottheorieën en zelfs een oproep tot doding te horen.
De grimassen van de dansers verwringen langzaam tot iets tussen lachen en huilen in. Hun reactie is ook dubbelzinnig als met een luide knal een kanon vol rode snippers wordt leeggeschoten. Is het de kleur van bloed of juist een bom confetti om zich niet uit het veld te laten slaan? Dat laatste lijkt het geval als een snelle beat kortere en fellere bewegingen aan de dansers ontlokt en zij voorover gebogen of met hun handen achter het hoofd gevouwen dansen.
Later verplaatsen de dansers zich, terwijl hun bezwete lijven inmiddels vol met rode snippers geplakt zijn. Aan weerszijden van de catwalk worden witte lichtbanen als grenzen geprojecteerd. Als naar het einde toe een lang opsomming van landen klinkt, dringt pas door op hoeveel plaatsen in de wereld homoseksualiteit nog verboden is. Het is een opsomming om moedeloos van te worden, toch laat Jesús de Vega zijn voorstelling Glittergods/Stigma hoopvol eindigen. Dat werkt niet alleen goed als opmaat naar het feest dat die avond nog volgt, maar benadrukt ook het besef van onze paradoxale werkelijkheid. Terwijl er in het Westen lekker wordt doorgedanst, is er in grote delen van de wereld nog een lange weg te gaan.
Foto: Jon Haywood
Revé Terborg
Pascal Sangl
choreografie: Jesús de Vega
dramaturgie: Eline Tan
productie: Jesús de Vega
licht: Varya Klosse
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
De toneelvloer is gevuld met lichamen die bevangen lijken door een verlangen dat zich niet laat temmen. Ze lijken er haast onder te bezwijken, dat verlangen dat zo hevig is dat het fysiek wordt, dat uit hun lichamen probeert te breken, ze schudden en kraken, het broeit, als een onderhuids gevoel dat daar geen genoegen meer mee neemt, een weg naar buiten probeert te banen, en die weg gaat vinden. (meer…)
Zwartgeschminkte mensen met roodgeverfde lippen – waar doet ons dat toch aan denken? In dit geval gaat het om zwartgemaakte zwarte vrouwen en blijken twee van de vier zwarte vrouwen Zuid-Nederlandse dan wel Vietnamese wortels te hebben. En is de Vietnamees een man. Zo zitten er wel meer dubbele bodems in Stigma, de voorstelling die […]
Marseille Culturele Hoofdstad 2013 presenteert niet alleen tientallen tentoonstellingen, culturele evenementen en voorstellingen in de stad Marseille, het programma vindt plaats in de hele Provence. In 2013 wordt ook gevierd dat Albert Camus honderd jaar geleden werd geboren. Het werk en leven van de schrijver staat daardoor flink in de schijnwerpers. In Nederland verscheen een […]
Aan steun ontbreekt het de jonge Vlaamse choreograaf Jan Martens niet. In coproductie met maar liefst drie producenten, ICK, Frascati Producties en de nieuwe dansontwikkelingstructuur van Brabant, zal hij zijn werk de komende jaren verder ontwikkelen. In zijn laatste voorstelling Sweat Baby Sweat maakte hij de belofte waar. Wie zich kan overgeven aan de langgerekte […]
