Big, bigger, biggest. Dat moest het worden. Daarvoor haalde ze zelfs een coach uit Miami. Maar Tineke is gewoon een nuchtere Hollandse meid. Dus a Big American Dream wordt het niet. Maar daar zit ook niet haar kracht.

De coach uit Miami, de breedheupige Jill, wordt uiteraard gespeeld door Schouten zelf. Zoals alle types die tijdens het programma voorbij komen. Een One Woman Show van Schouten is immers altijd een show over velerlei vrouwen. Jill heeft een paar speciale acts uit America over laten komen, zoals Tina Turner en Shakira. Tussendoor komt Schouten zelf met verhalen, bijvoorbeeld over ouder worden of hoe het is om in Almere te wonen.

Niet alle types worden even sterk uitgewerkt. Vaak blijft het bij een paar rake maar oppervlakkige kenmerken. Miss Montreal blijft bijvoorbeeld steken in een optelsom van stotteren en een ongeïnteresseerde blik. Het best werken toch de oude bekenden. ‘Kan-u-me-nog-of-dat-u-me-kunt?’ (voorheen onder andere de telefoniste en de naaister van de koningin) heeft nu een baan bij een evenementenbureau en zou voor deze avond Het zwanenmeer organiseren. Dat de 52 zwanen maar niet komen mag de pret niet drukken. Samen met Boris Ploftok danst ze zelf wel even een stervende zwaan.

Ook Lenie uit de Takkestraat is er weer. Ze zit helemaal onder de ‘stretss’ want haar kleinzoon is net bijna verdronken. Evenals zijzelf overigens, toen zij hem probeerde te redden. Actueel is het programma niet. Afgezien van enkele hedendaagse onderwerpen als Holland’s got talent en een typische vrouw uit Oud-Zuid die op Lexa en Tinder zit zijn er geen specifieke verwijzingen naar deze tijd. Daardoor mist het scherpte. Een sketch over een tatoeërende vrouw, een lied over bouwvakkers, een act over Het zwanenmeer; het ontbreekt aan urgentie. Waarom dit nu? Het had ook een paar jaar eerder of later gespeeld kunnen worden. Als het meer op de tijd was geschreven, of als het een groter persoonlijk motief had, oprecht of verzonnen, dat had het vileiner en grappiger kunnen zijn.

Het programma wekt de suggestie een grootse show te zijn. Het decor bestaat uit een skyline met daarvoor een veertien-koppige Big Band, waarvan bij nader inzien slechts zes muzikanten echt zijn: acht zijn ‘pop-muzikanten’. Maar wervelend wordt de show niet. Alleen het lichtplan tilt het geheel af en toe naar een hoger niveau. De rest van de show ontbeert vaart en dynamiek. De voor Schouten zo kenmerkende onwaarschijnlijk snelle verkleedpartijen geven wel wat tempo, maar verder is de show te weinig energiek om echt spectaculair te worden.

Meest opvallend is misschien wel Tineke zelf. Want je kunt van Tineke Schouten vinden wat je wilt, maar het is een vakvrouw. Ze kan zingen, speelt een aardig potje gitaar en presenteert zich ontspannen en professioneel. Je voelt aan alles: hier is over nagedacht. En het geheel oogt dan ook tot in de puntjes verzorgt.

Maar bovenal: ze heeft zo’n toegankelijke toon. Je kunt haar bijna niet niet aardig vinden, deze oer-Hollandse comédienne. Ze geeft dan wel een show, maar ze heeft geen pretenties. Het is een diva zonder spatjes. Toegankelijk spreekt ze tegen het publiek. Ze wordt nooit grof. En het programma bestaat dan wel voor een groot gedeelte uit flauwiteiten, maar banaal wordt het nooit. Helaas, echt grappig wordt het ook maar zelden. Maar vermakelijk is het wel.

Foto: Roy Beusker