Het nieuwe ensemble van Likeminds maakte deze week zijn debuut in theater Frascati met de voorstelling Geweld. In ongeveer een uur presenteren Akwasi Ansah, Mustafa Duygulu, Sarah Jonker en Khadija Massaoudi hun zoektocht naar innerlijke rust in een met agressie overspoelde samenleving.

In een aaneenschakeling van korte scènes geeft het ensemble van Likeminds, onder regie van Domien van der Meiren, invulling aan wat geweld is en hoe het elke vorm van menselijke interactie beïnvloedt. De voorstelling begint rustig wanneer de acteurs in korte dialogen schakelen van het ene personage naar het andere. We zien flarden van gesprekken tussen onder anderen een advocaat, een prostituee, een keurige verpleegkundige en een kwade echtgenoot. In deze dialogen bespreken de acteurs de zin van het leven en de aard van menselijke interactie. Al snel begint er een zeker cynisme door de dialogen heen te sijpelen en de toon van het stuk is gezet wanneer Mustafa Duygulu de gevleugelde woorden ‘geloven in een betere wereld is net zoiets als een mier de Lambada leren dansen’ spreekt.

Wat volgt is een rommelige montage van scènes uit het Amsterdamse stadsgezicht, misantropische wijsheden, projecties van wrede cartoons en zelfs een verontrustende verkrachting van Roodkapje. Wat begon als een gecontroleerde expositie van alledaags geweld eindigt in een complete ravage wanneer het verwoeste decor weinig origineel door een windmachine wordt weggeblazen.

Hoewel dit escalerende verloop van de voorstelling een sprekende verbeelding is van het hoofdthema, mist de voorstelling hierdoor wel een tegenkleur en daarmee nuance. De vragen die in het begin van het stuk naar voren zijn gebracht (Wat is geweld? Gebruiken we geweld om invulling te geven aan ons bestaan? En: wat maakt geweld zo afschrikwekkend?) worden in de voorstelling niet beantwoord. Voor hun eerste gezamenlijke voorstelling heeft het nieuwe ensemble van Likeminds een fascinerend thema gekozen dat het knap gearticuleerd naar het theater brengt, maar helaas maken regisseur en spelers van Geweld niet meer dan een cynische expositie van agressie.

Foto: Jean van Lingen