Het is begin 1986 als Olof Palme, de premier van Zweden, wordt vermoord. Hij wandelt met zijn vrouw door de koude nacht in Stockholm, ze hebben juist de bioscoop bezocht, als Palme wordt neergeschoten. Doodgeschoten. Hij had veel vijanden, maar zijn moordenaar wordt nooit gevonden, ook al bekennen 130 mensen de moord. Muziektheatergezelschap De Andersons doet een poging het mysterie op te lossen met een ‘muzikale thriller’.

In In gesprek met mijn moordenaar gaat Palme (Roel Dullaart) in gesprek met een line-up aan verdachten, die bijna allemaal gespeeld worden door Anna Ågren. Mirek Walton completeert het Zweeds-Nederlandse muziektheatergezelschap. Hij begeleidt Ågren en Dullaart vocaal, op toetsen of op gitaar bij de liedjes die het ‘moordspel’ afwisselen.

De voorstelling is een mengeling van komische sketches en scènes met speculerende personages waarop Agatha Christie jaloers zou zijn. Oorspronkelijk zou het een liedjesprogramma worden, legt Ågren uit. Maar door een vreemde samenloop van omstandigheden, zoals een ontmoeting met de vrouw van de vermoorde politicus, besluiten De Andersons dat hun nieuwe voorstelling over Palme moet gaan. Komiek-schrijver Arjen Lubach maakte het script, het muziektheatergezelschap de liedjes. Karina Kroft tekende voor de regie.

De sprong van liedjesprogramma naar thriller is maar gedeeltelijk gemaakt. Liedjes zijn er namelijk nog steeds; poëtische (Lizzy’s melodie) en komische liedjes (Kroeg van het hiernamaals), maar vooral liedjes die weinig te maken hebben met de moord op Palme. Slechts in een paar nummers wordt verwezen naar Palme of komt opeens een verdachte het liedje binnen wandelen. Dit gebeurt bijvoorbeeld in het openingsnummer, Stockholm sneeuwt, waarin verhaal en liedtekst van Ågren, Dullaart en Roxanne Hellevoort schitterend verweven zijn. Het is een mooi begin waarin Dullaarts krachtige spel en de sferische muziek een ijzersterke combinatie blijken. Helaas zet deze verwevenheid niet door.

Juist in een thriller is de spanningsboog van groot belang, maar in In gesprek met mijn moordenaar wordt deze boog steeds doorbroken. In haar eerste uur is de voorstelling hierdoor een lappendeken van scènes en sketches waartussen de samenhang veelal ontbreekt. Gelukkig vindt na de pauze een omslag plaats: de setting verandert naar het decor van een talkshow. In deze context krijgen de liedjes een (meer) logische plek tussen de sketches. De samenhang blijft echter problematisch. Daardoor is In gesprek met mijn moordenaar bij vlagen een wat verwarrende, onlogische voorstelling – maar gelukkig past dat wel bij het onderwerp, bij die onopgeloste moordzaak met tientallen verdachten.