Een oude, Chinese visser staart naar zijn hengel in het water en als hij van houding verandert, kun je zijn gewrichten tot achterin de zaal horen kraken. Hij staat op, gaat weer zitten, klaagt een beetje en kijkt nog eens of er al een vis aan zijn hengel zit. Deze scène duurt zó lang dat de tijd stil lijkt te staan. Maar de jonge regisseur Sanne Zweije laat zien dat verstilling heel goed werkt voor kleuters.

Het geheim van de nachtegaal is een compacte voorstelling, die tevoorschijn komt uit een strak vormgegeven digitaal pop-up prentenboek. Pianiste Manna Horsting, die ook de levendige muziek en het grappige geluidsdecor vertolkt, klapt een enorme pagina in een metalen frame open. We zien de visser in een eenvoudig maar sfeervol vormgegeven landschap, met een boom en een strakblauwe lucht.

Geconcentreerd volgen de kinderen in de zaal iedere beweging van de man die op een heuvel langs het water zit. Als op het beeldscherm achter hem plotseling een piepkleine nachtegaal voorbij vliegt, gaan ze op het puntje van hun stoel zitten.

Het verhaal is ontroerend, met basale emoties waarin het jonge publiek zich goed herkent. De zingende nachtegaal haalt herinneringen naar boven bij de eenzame visser, die ooit verliefd en gelukkig was. Acteur Lard Adrian speelt de oude Chinese man heel mooi, met stramme motoriek en een stem als schuurpapier maar ook een kinderlijke blik in zijn ogen. Langzamerhand zien we hem ontdooien, als zijn levensverhaal in sfeervolle animaties aan ons voorbij trekt.

Het samenspel van de acteur en muzikant met de animaties leidt tot grappige scènes, zoals het vangen van de nachtegaal waarbij er een wolk echte veertjes van het scherm af komt. En als er donkere, groot getekende regendruppels naar beneden vallen, zien we het hoofd van de visser ook nat worden.

De pianomuziek geeft het verhaal emotioneel kleur en de geluidseffecten die Horsting met haar stem maakt, lijken voort te komen uit een batterij aan instrumenten. Ze zingt fluweelacht als de visser verdriet heeft en haar stem krast, krijst en kriebelt als de nachtegaal gevangen zit in een kooitje.

Sanne Zweije, die de voorstelling samen met vormgeefster Vera van Wolferen maakte, liet zich inspireren door het sprookje van Hans Christian Andersen en het al even sprookjesachtige werk van beeldend kunstenares Sue Blackwell, die bekend staat om haar papieren sculpturen. Het resultaat is een ontroerend verhaal dat met digitale effecten sfeervol, poëtisch en betekenisvol tot leven komt. Zweije, die ervaring opdeed bij Theatergroep DOX en zich daarna in theater voor jonge kinderen specialiseerde, is een theatermaakster die nog veel van zich zal laten horen.

Foto: Greetje Mulder