Maia is acht jaar en telt de dagen af naar haar belangrijke auditie. ‘Daylight’ gaat ze zingen, haar vriendin Faizah is enthousiast en zijzelf ook. Op haar schouder rust soms een vreemd wezen, een ondefinieerbaar figuur dat zo nu en dan haar aandacht probeert te trekken, maar ze lange tijd negeert.

In de drie dagen voorafgaand aan haar auditie komen er steeds meer barstjes in Maia’s onbezorgde bestaan. Haar oog valt op een krant die over een ‘grensconflict’ bericht, in het jeugdjournaal wordt overgeschakeld naar oorlogsgebied. Een filmpje van een meisje in een schuilkelder dat ‘Daylight’ zingt (‘OMG’, appt Faizah: ze lijkt precies op Maia), gaat viraal. Tegelijkertijd gaat het dagelijkse leven voor Maia gewoon door: de wekker, ontbijt, tas inpakken, naar school, haar lied oefenen, de semi-zorgeloze achtjarigenroutine.

Maia probeert haar onbevangenheid te bewaren, maar haar engagement is aangewakkerd, ze maakt zich zorgen en dat ontregelt haar, logischerwijs. Ze vindt zichzelf terug in een soort spagaat, ze kan haar spanning voor de auditie (en het feit dat die belangrijk voor haar is) moeilijk rijmen met een wereld die in brand staat. Die zorgen kan ze lange tijd van zich afzetten, wegstoppen, maar dan groeit het alleen maar.

Van dat spannende en veelzeggende uitgangspunt maakt Studio Figur verstild live-cinema-objecttheater voor achtplussers. Terwijl op de speelvloer compacte fragmenten van decors op en af rijden, wordt Maia gevolgd met een camera. Die zoomt soms in op een detail, volgt bijvoorbeeld dat vreemde wezentje dat zo nu en dan de kop opsteekt van dichtbij, terwijl we op de speelvloer zelf het totaalshot waarnemen.

Maia wordt gespeeld door Ruta van Hoof, Sarah Sahertian, Pluck Venema en Lieke Witteveen, die de rol aan elkaar doorgeven en zich soms gelijktijdig als Maia op de toneelvloer terugvinden. Het is een mooie theatrale vertaling van het feit dat Maia’s worsteling universeel is, we zijn haar allemaal: we worstelen met grote zorgen om de wereld, en maken ons tegelijkertijd druk om kleine, persoonlijke dingen. Het is ook bijna niet uit te leggen: hoe kun je je druk maken om een oorlog, waar kinderen hun ouders verliezen, en tegelijkertijd zenuwachtig zijn voor een auditie?

Regisseur Noufri Bachdim maakte daar boeiend jeugdtheater van, dat zorgvuldig en zonder oordeel Maia’s dilemma onderzoekt, en dat ze samen met poppenontwerper en actrice Pluck Venema (de andere helft van Studio Figur) in beeldende, associatieve scènes goot. Mede door het lichte spel wordt het nergens topzwaar – ondanks de serieuze thematiek. Het is jammer dat de omslag naar het einde zo snel komt: Maia komt haar twijfels onder ogen en sluit er als het ware vriendschap mee, wat heel mooi is, maar wel erg plots voelt.

Blijft overeind dat Geen oog dicht op poëtische en liefdevolle wijze een universele, en helaas ook al te actuele thematiek exploreert: als kind verruimt je blikveld voortdurend, hoe geef je al het (oorlogs)leed een plek in je leven, zonder dat het je leven overneemt? Mag je je wel zorgen maken om je eigen beslommeringen en die ook belangrijk vinden, als je weet dat er verderop mensen in de schuilkelders zitten? Het zijn dilemma’s, beste achtjarigen, die niet alleen jullie zijn voorbehouden.

Foto: Benning & Gladkova