Met een badeendje en een vragenlijst wordt het publiek al aan het werk gezet voor de voorstelling begonnen is. Terwijl de muzikanten van Mambocito Mio behulpzaam uitleg geven, kruisen de bezoekers lastige meerkeuzevragen aan over dromen en onvervulde verlangens. Wil je liever badderen in een bad met chocolademousse of op je eigen begrafenis aanwezig zijn? Nadat alle eendjes via een kolkende buizenpostconstructie in de Azijnfabriek zijn verdwenen, kan de voorstelling beginnen.

In een decor van – zoals later blijkt – functionele kartonnen dozen staat een ouderwetse, verbouwde pick-up truck, die al direct een Amerikaans jarenvijftiggevoel oproept. Als bumper van de truck fungeert de buis waarin de badeendjes vrolijk ronddobberen. Al snel blijken de eendjes en vooral de vragenlijsten een wezenlijk onderdeel van de muzikale voorstelling Gebroken dromen (8+).

Kopergietery, hier in de persoon van actrice Anna Vercammen en muzikant Benne Dousselaere, staat samen met muziektheatergezelschap Mambocito Mio klaar om de dromen van het publiek te lijmen en om onvervulde verlangens te verwezenlijken. Met veel humor en een open blik leidt Vercammen de voorstelling, daarbij geassisteerd door haar beste vriend sinds de lagere school, Mambocito Mio-voorman Geert Vandyck.

Telkens mag iemand uit het publiek een eendje uit de buis vissen, waarna de spelers een chaotische zoektocht starten naar de bij het eendje horende vragenlijst. Maar hoe kan het toch dat steeds Vercammen de betreffende lijst aantreft tussen de ruitenwissers van de truck?

De formulieren worden willekeurig gekozen. Welke dromen er gerepareerd moeten worden staat niet bij voorbaat vast. Elke voorstelling is dus anders en leunt voor een deel op improvisaties en vooral op interactie met het publiek. Gebroken dromen krijgt daardoor een persoonlijk, intiem karakter.

De retrokleding en dito muziek helpen daarbij. Er is gekozen voor een jarenvijftig-feel. Bloemetjesjurk, pullovers en gepommadeerd haar. Ook de door Mambocito Mio zelf geschreven muziek en Nederlandstalige liedjes ademen die tijd van vroeger en zorgen voor een intieme sfeer: easy listening (orgel)muziek met hier een daar een smaakvolle trompet of saxofoon à la Burt Bacharach. Mooie close harmony-zang waarbij je zowel denkt aan The Platters als aan The Beach Boys. Nieuwe retromuziek is het, die herinnert aan een tijd dat de wereld knus, klein en overzichtelijk leek.

Maar de verloren onschuld van de jaren vijftig kan niet opnieuw beleefd worden. Hoe zit dat met die gebroken dromen? Met een optimistische naïviteit gaan de spelers met de gefnuikte verlangens van het publiek aan de gang om het onmogelijke waar te maken. Met inventief knip- en plakwerk laten ze het  jongetje Robbe een dag Van Persie zijn – een toevallige grap is snel geboren. Een stuk lastiger en persoonlijker wordt het om iemand zijn eerste kus te laten herbeleven.

Gaandeweg verdwijnen de onvervulde verlangens van het publiek naar de achtergrond. Dan gaat het meer en meer over Anna en Geert. Hun gebroken dromen blijken niet zo makkelijk te repareren. Maar zo erg hoeft dat niet te zijn. Met verbeeldingskracht maak je in je hoofd je eigen hemel waarin alles mogelijk is, aldus Vercammen, en het publiek is muisstil als het met gesloten ogen zijn eigen hemel inricht.

Als rode draad door de voorstelling loopt de droom om te kunnen vliegen. Met daadkracht wordt er een praktisch lijstje opgesteld van te nemen stappen. Vleugels moeten worden opgemeten en nog zo wat. Als je die lijst hebt afgewerkt, moet het lukken. En mocht dat vliegen toch niet helemaal van de grond komen, dan is er altijd een troostrijke gedachte: is vliegen niet gewoon vallen met vertraging? En vallen – dat kunnen we allemaal.

Zo wordt Gebroken dromen een gevoelige, herkenbare voorstelling met veel vaart en humor. Maar vooral een voorstelling die troost biedt en verlies leert te accepteren. Een mooie ode aan de verbeeldingskracht.

Foto: Phile Deprez